ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, ΟΙ ΡΥΠΟΙ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Ο Παγκόσμιος στατιστικολόγος και ληξίαρχος καταστροφών του πλανήτη, ο ΟΗΕ, επιτέλους σήκωσε τα μάτια του από τις στατιστικές του και αποφάσισε να τιμωρήσει κάποιον παραβάτη. Η μακροχρόνια εμπειρία του τον έχει διδάξει τρόπους ώστε, να μη τα βάζει με τους μεγάλους δράστες, αλλά με τους μικρούς. Στην προκειμένη περίπτωση δεν τα έβαλε μ' αυτούς που απροκάλυπτα γράφουν στα παλιά τους παπούτσια τη συμφωνά του Κιότο, αλλά με την Ελλάδα, που δεν έχει αξιόπιστους μηχανισμούς για την παρακολούθηση των εκπομπών των ρυπογόνων αερίων. Η ποινή της τρίμηνης αποβολής από τους μηχανισμούς του Πρωτοκόλλου του Κιότο θα συμπληρωθεί και με παραπομπή της χώρας μας στο Ευρωπαικό δικαστήριο.

Θεωρώ ότι σωστή και δίκαιη είναι η τιμωρία. Αλλά νομίζω, πως από αλλού θα έπρεπε να αρχίζουν οι τιμωρίες. ΗΠΑ, ΚΙΝΑ, ΙΝΔΙΑ και άλλοι, είναι οι μεγάλες ρυπογόνες χώρες. Αυτοί ρυπαίνουν, εμείς δεν μετράμε. Ας ευχηθούμε λοιπόν η δική μας αρνητική πρωτιά, να ανοίξει το δρόμο για τη σωστή αντιμετώπιση του κινδύνου της ζωής του πλανήτη και της σωτηρίας του περιβάλλοντος. Όσο για μας εδώ, όπως πάντα δίνουμε ρεσιτάλ υποκρισίας και στην πράξη, μπερδεύουμε το σέλινο με ...την πανσέληνο.

"Σιγά μη στάξει η ουρά του μέσα"

* Ψηφίζω πολιτικάντηδες και όχι πολιτικούς. Με ψηφοδέλτια που έχουνε καταρτίσει οι κομματικές ηγεσίες... και οι μηχανισμοί, χωρίς εμένα.

*Ρίχνω στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που έχουνε σταυρώσει κάποιοι άλλοι, αντί για μένα.

*Δέχομαι να με υποτιμούν σε κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής μου και δεν αντιδρώ.

*Δέχομαι να με ληστεύουν οι άλλοι και το ίδιο προσπαθώ να κάνω κ' εγώ σ' αυτούς.

*Παρακολουθώ αποχαυνωμένος τα σκουπίδια του τηλεοπτικού ηλεκτρονικού σκουπιδοτενεκέ, που  που μου σερβίρουν, χωρίς να αντιδρώ.

*Χειροκροτώ με πάθος την κατάκτηση των απατεωνίστικων Ολυμπιακών επιδόσεων, ενώ ξέρω πολύ καλά πως οι νίκες είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόντα ντόπας.

*Θα δεχτώ να μου βγάλουν τρία δόντια χωρίς αναισθητικό, παρά να διαβάσω ένα βιβλίο.

*Κτίζω παράνομα.

*Καταστρέφω το περιβάλλον με σαδιστική μανία, σαν να είμαι ο τελευταίος κάτοικος του πλανήτη.

*Ενεργώ πάντα υπογείως και αδιαφανώς.

*Αναζητώ πάντα το μαγικό "κονέ" που θα με οδηγήσει στην επιτυχία.

Τα δέχομαι και τα κάνω όλα αυτά, αλλά όλα κ' όλα: ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΈΠΩ ΣΕ ΚΑΝΈΝΑΝ ΝΑ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΉΣΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ
Απόσπασμα από το πολιτικό δοκίμιο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΡΑΝΟΥ: "Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ" 

"Αχ, αυτοί.." οι απρόσεκτοι Κινέζοι"

Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες δεν έχει προηγούμενο. Κάθε φορά νομίζει ο ευτυχισμένος κάτοικος της χώρας στην οποία ανθεί η φαιδρά πορτοκαλαία, πως έχουμε φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι του κακού και όμως, αυτή η σκάλα δεν έχει τέλος. Ο κατήφορος είναι ατέρμων. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη σύγχρονη εποχή, δεν έχουνε καμιά απολύτως σχέση με το Ολυμπιακό πνεύμα. Τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, οι διαπλοκές και ο κυνισμός για διάκριση, έχουνε βεβηλώσει τα αγνά αθλητικά ιδεώδη. Μαιμουδίζουμε παριστάνοντας τους έκπληκτους. Οι αρμόδιοι θα μας δηλώσουν για άλλη μία φορά πως "πέφτουν απ' τα σύννεφα".

Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Απλώς έγινε ένα λάθος. Αυτή τη φορά, Κινέζικης προέλευσης.

"Ο ΝΙΟΡΑΝΤΕΣ" Απόσπασμα 5

Ο Νιοράντες είχε τρεις αδερφές. Οι δύο παντρεμένες με παιδιά. Στο σπίτι με τους γονείς τους έμενε η τρίτη, η ανύπαντρη. Αυτή η κοπέλα έμοιαζε σαν σταυρόλεξο για δύσκολους λύτες. Ψηλή, λεπτή, άγαρμπη και άσχημη στην όψη. 'Εμοιαζε με την εικόνα αρπαχτικού πτηνού. Φωνή δυνατή, που αποκάλυπτε την επιθυμία της να κυριαρχεί. Γελούσε τακτικά και για ασήμαντους λόγους. Πιστεύω όμως πως ποτέ δεν γελούσε ανεπιτήδευτα και αυθόρμητα. Πιεσμένη προσωπικότητα, λέω σήμερα, τρελάρα με περικεφαλαία, έλεγα τότε. Σ' αυτήν, η νιοραντία της δεν της άφηνε καμιά δυνατότητα, κανένα περιθώριο για να είναι, έστω για μια στιγμή ο εαυτός της. Ο Σωσίπαντρος είχε αρκετές στιγμές που εκφραζότανε ως άτομο χωρίς το υποκριτικό του περίβλημα. Η Ελένη, νομίζω, πως ήτανε απόλυτα ταυτισμένη με το ρόλο κάποιας άλλης. Τον εαυτό της τον είχε καταχωνιάσει και είχε αναδείξει μιαν άλλη προσωπικότητα για τις ανάγκες του κοινωνικού περιβάλλοντος, όπως αυτή το εννοούσε.

Σε μένα έδειχνε συμπάθεια μεγάλη, αλλά όσο νεαρός κι αν ήμουνα εκείνη τη εποχή, καταλάβαινα πως πίσω μου θα έλεγε τα μύρια όσα για μένα και την οικογένεια μου. Μια μέρα μάλιστα την άκουσα που έλεγε στη μάνα της, καθώς πλησίαζα στο αυλόγυρο του σπιτιού τους, για μας. Κοντοστάθηκα και άκουσα.

-Αυτό το ρεντίκολο ο αδερφός μου, τι το κουβαλάει αυτό το μόμολο [πίθηκο]; Έπαψε να περνάει τσου μεγάλους και τώρα κάνει τον καμπόσο στα παιδάρια;

-Πάψε ορή βουρλισμένη. Το παιδί είναι μια χαρά και ευγενικό. Συγγενής μας είναι ο πατέρας του, τι είναι αυτά που λες;

-Τι συγγενής μου λες τώρα, ορή χαζολοισμένη [χαζή] μάνα; Τον είδαμε ποτέ. Από μικρό παιδί ο ξάδερφος, να σου πετύχει, είναι στην Αθήνα και ούτε που τον ξέρουμε. Έστειλε τη γυναίκα του και τούτον εδώ τον νέο για διακοπές και εμείς, έτοιμοι στο ποδάρι για χάρη τους.

-Γιατί ορή; Μας γίνανε φόρτωμα οι άνθρωποι; Στο πατρικό σπίτι του πατέρα του πήγανε, δώρα μας φέρανε και δεν μας ζητήσανε τίποτα. Ούτε ένα τραπέζι δεν τσου κάμαμε κ' ας τραπεζώνεται ο αδερφός, σχεδόν κάθε μέρα στο σπίτι τσου.

-Εγώ τραπέζια δεν κάνω και βίζιτα στο σπίτι τσου δεν πάω.

-Ε, το [να το], το λοιπόν. Πως να καλέσω τσου ανθρώπους με το θηλυκό που έχω για θυγατέρα; Μισείς ορή, όλο τον κόσμο και παριστάνεις τον άγγελο κυρίου.....

Από τη νουβέλα οΝιοράντες του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΡΑΝΟΥ.

"ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΚΑΚΟΥ ΞΕΦΥΛΛΙΣΜΑΤΟΣ"

Αγαπητές φίλες και φίλοι.

Θέλω να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου, σε όσους έχουν τιμήσει με τις κριτικές τους σε εφημερίδες και περιοδικά, το ιστορικό μου μυθιστόρημα: "ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ"

Από τη θέση αυτή θέλω να δώσω μια απάντηση σε ένα δημοσίευμα του περιοδικού ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, που γράφτηκε στην στήλη "Ξεφυλλίσματα" και υπογράφει η κυρία Ελένη Κούκη. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η κυρία Κούκη απο τη στήλη "ξεφυλλίσματα", δεν έκρινε το βιβλίο το οποίο δεν διάβασε...αλλά τον υπέρτιτλο που έχει ως εξής: "Σμύρνη- Πωλούνται οικόπεδα μεγάλου μέλλοντος" . Τον έκρινε ως μελοδραματική κατασκευή.

Παραθέτω την απάντηση που της έστειλα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο.

Αξιότιμη κυρία.

Με έκπληξη διάβασα στο ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, το αποτέλεσμα του "ξεφυλλίσματος" που κάνατε στο ιστορικό μου μυθιστόρημα, με τίτλο:"ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ" και υπέρτιτλο: "1897-1922 Σμύρνη-Πωλούνται οικόπεδα μεγάλου μέλλοντος".

Αν είχατε πραγματοποιήσει έστω ένα απλό "ξεφύλλισμα", θα είχατε αποφύγει ένα ατόπημα που σας οδήγησε σε εσφαλμένη κρίση. Αδικήσατε το βιβλίο, τον εαυτό σας και το περιοδικό που φιλοξενεί τα "ξεφυλλίσματα"σας. Ίσως είναι σκόπιμο να σας τονίσω, πως για να μιλήσουμε και για να κρίνουμε βιβλία, πρέπει πρώτα να τα διαβάσουμε. Αυτός είναι βασικός κανόνας της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Πως μπορεί να κρίνει κανείς τη πνευματική δημιουργία κάποιου, χωρίς να την γνωρίσει; να την προσεγγίσει, να την διαβάσει;

Αν είχατε ρίξει, έστω μια ματιά μόνο, στον πρόλογο του βιβλίου, θα διαπιστώνατε πως ο υπέρτιτλος δεν αποτελεί κάποιο μελοδραματικό κατασκεύασμα όπως το χαρακτηρίσατε, αλλά μια ιστορική πραγματικότητα, που στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Συγκεκριμένα: Στις αρχές του 1922, στις Αθηναικές και σε πολλές Ευρωπαικές εφημερίδες, δημοσιεύθηκε μια αγγελία. Λίγους μήνες δηλαδή, πριν από την καταστροφή της Σμύρνης, η αγγελία πληροφορούσε τους αναγνώστες, για την πώληση οικοπέδων μεγάλου μέλλοντος, στον παραλιακό δρόμο που οδηγούσε στο μαγευτικό προάστειο της Σμύρνης, το Κορδελλιό. [Την αγγελία την έχω στο αρχείο μου]. Αυτήν την αντίθεση της υπόσχεσης για το μέλλον και της καταστροφής που ήρθε μετά από λίγο, χρησιμοποίησα ως υπέρτιτλο του βιβλίου.

Εσείς βέβαια όπως γράφετε, αρκείσθε σ' αυτά που διαβάσατε στα σχολικά βιβλία.

Εγώ σας προτρέπω να διαβάζεται και όχι να ξεφυλλίζεται, ιστορικά βιβλία. Αυτή η "γηραιά" κυρία η Ιστορία, για να είναι χρήσιμη χρειάζεται πολλές διασταυρώσεις, πλήθος απόψεων και αναγνώσεων.

Ίσως το αναγνωστικό κοινό που διαβάζει ιστορικά μυθιστορήματα, να έχει βρει σ' αυτά, τη γνώση και την αυτογνωσία, που εσείς θέλετε να αγνοείτε.