Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΝΕΎΡΩΣΗ. Μέρος -३-

Στη χώρα μας η εκχώρηση μεγάλου μέρους της οικονομικής εξουσίας, χωρίς έλεγχο και κανόνες, στα οργανωμένα μεγάλα και μικρά οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα, είναι
τρομακτικά εντυπωσιακή, γιατί στον τόπο μας, οι εξαρτήσεις, οι διαπλοκές και οι αδιαφανείς διαδικασίες αποτελούσαν ανέκαθεν καθεστώς αδιατάρακτο. Στο παρόν θα αναφερθούν κάποιοι από τους λόγους που οδήγησαν στη σημερινή κατάντια:
-Η πολιτική, πραγματικότητα και το κλίμα που επικράτησε στα πολιτικά ήθη, σε όλη τη διάρκεια της νεότερης πολιτικής ιστορίας μας, στηρίχθηκε στις πελατειακές σχέσεις. Σκόπιμο είναι να αναφερθεί, πως για τη διαμόρφωση και τη διατήρηση αυτής της νοσηρής κατάστασης, ευθύνεται και ο ίδιος ο λαός, που συνήθως είναι έτοιμος να καταγγείλει τους άλλους, παρακάμπτοντας τις δικές του ευθύνες. Ψηφίζει και στέλνει στη Βουλή πρόσωπα, σε πολλές περιπτώσεις, παντελώς ακατάλληλα γ' αυτή την κορυφαία αποστολή. [Η τηλεόραση, οι τηλεοπτικές σειρές, τα χαμηλού επιπέδου επικοινωνιακά τερτίπια, το ποδόσφαιρο και η έρπουσα ηλιθιότητα που παρουσιάζεται ως κοινωνική αξία, προβάλουν.. και επιβάλουν με τον τρόπο τους, αρκετούς "σωτήρες" του έθνους]. Είναι τουλάχιστον παράλογο να μην αναγνωρίζουν οι πολίτες τις δικές τους ευθύνες για την πολιτική κατάπτωση. Οι βουλευτές επιλέγονται και εκλέγονται απ τους πολίτες. Δεν τους φέρνει από το διάστημα κάποιο διαστημόπλοιο, ως εισβολείς. Ο καθρέφτης του λαού, σε σημαντικό βαθμό, είναι αυτοί που ο λαός επιλέγει για να τον εκπροσωπούν. Βέβαια, υπάρχει ένα πλήθος ελαφρυντικών για τον απλό πολίτη. Το περιβάλλον, η διάχυτη ατμόσφαιρα διαφθοράς και ο αποπροσανατολισμός που δέχεται, τον εκτρέπουν από την ορθή κρίση και του διαφθείρουν τη συνείδηση. Επίσης:
-Το φορολογικό μας σύστημα είναι εν δυνάμει και διαχρονικά άδικο. Ουσιαστικά λειτουργεί κατά παράβαση της συνταγματικής επιταγής, η οποία ορίζει, πως ο πολίτης πρέπει να συμβάλλει στα κοινά βάρη, ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες. Δηλαδή με την άμεση φορολογία. Η έμμεση φορολογία, που στην πράξη καλύπτει την ανικανότητα του φορολογικού συστήματος να εφαρμόσει τη φορολογική δικαιοσύνη, ουσιαστικά βαραίνει υπέρμετρα τον αδύναμο και αντίστοιχα παρέχει τη δυνατότητα στους οικονομικά ισχυρούς, να αποφεύγουν την εκπλήρωση των υποχρεώσεων τους. Αυτό και μόνο το γεγονός αποτελεί νάρκη στα θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Η σημερινή πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας πρέπει να μας αφυπνίσει. Μόνο με γενναίες αποφάσεις και καθαρές πολιτικές θέσεις θα βρούμε και πάλι μια αφετηρία ανόδου.
ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ: Από άρθρο του Γιώργου Καπράνου

Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗ -२-

Οι εμφανείς, αλλά κυρίως οι αφανείς σκηνοθέτες του ελληνικού δράματος, κατόρθωσαν να διαρρήξουν τον κοινωνικό ιστό και την κοινωνική συνοχή, με όπλα την καταναλωτική αντίληψη, την εικονική πραγματικότητα και την τηλεοπτική "δημοκρατία". Εισέβαλε σε κάθε σπίτι η "αλήθεια" της τηλεόρασης και των σκοπιμοτήτων που αυτή υπηρετεί. Μετά από αυτά, ο δρόμος της υποβάθμισης και του ευτελισμού, άνοιξε. Δυστυχώς σ' αυτή τη λαίλαπα που έφτασε με τη μορφή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, ο πνευματικός κόσμος δεν αντέδρασε σθεναρά και αποδέχτηκε παθητικά το καρκίνωμα του παγκοσμιοποιημένου "πολιτισμού" που μας επιβλήθηκε ως συνέπεια του κόσμου των αγορών
Αυτός ο ισοπεδωτικός "πολιτισμός" ήρθε και βρήκε πρόσφορο έδαφος στον τόπο μας, σχεδόν χωρίς αντίσταση. Πιστεύω πως κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος σ' αυτόν τον τόπο δεν υποστηρίζει και δεν αποδέχεται την πολιτιστική απομόνωση. Είμαστε σθεναρά αντίθετοι στην αλλοτρίωση και στην ισοπέδωση. Αποτελεί αξίωμα του πολιτισμού, πως κάθε λαός πρέπει να διατηρήσει τα δικά του πολιτιστικά και πνευματικά χαρακτηριστικά και αυτοί οι θησαυροί να γίνονται δώρο και κτήμα για κάθε άνθρωπο, όπου γης.
Η περιορισμένη δυνατότητα ενός άρθρου δεν επιτρέπει την εμπεριστατωμένη ανάλυση του κορυφαίου αυτού προβλήματος. Μπορούμε όμως να επισημάνουμε μερικούς από τους λόγους που οδήγησαν στον πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό ευτελισμό.
Στο διεθνές επίπεδο η ανατροπή της παγκόσμιας ισορροπίας που είχε εγκαθιδρύσει ο τρόμος του δίπολου των μεγάλων δυνάμεων, όπως αυτή διαμορφώθηκε στο τέλος του Β' παγκόσμιου πολέμου, δημιούργησε νέες συνθήκες κυριαρχίας στον πλανήτη. Τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα ανεξέλεγκτα κυριάρχησαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτά καθορίζουν πλέον τις τύχες του κόσμου. Οι ιδεολογίες θεωρούνται ως μουσειακό είδος στον κόσμο του αχαλίνωτου κέρδους και του αστερισμού των αδίστακτων αγορών. Κατά συνέπεια, στον απάνθρωπο κόσμο μας, ο ρόλος της πολιτικής υποβαθμίστηκε Οι πολιτικοί που εκλέγονται από τους λαούς, αντί να ασκούν εξουσία, σύμφωνα με τις ευθύνες τους, υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων, να την απεμπολούν και την να παραχωρούν πειθήνια στα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα. Ένα δίκτυο συγκοινωνούντων δοχείων πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης διαφεντεύει τον κόσμο, σε διεθνές επίπεδο και αντίστοιχα παρακλάδια συμφερόντων, λειτουργούν μέσω των διαπλοκών σε κάθε σημείο του πλανήτη.
Απόσπασμα από άρθρο: του Γιώργου Καπράνου.

Η ΑΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΝΕΥΡΩΣΗ [Μέρος 1ο]

Η μεγάλη οικονομική κρίση, που υποκριτικά και στρουθοκαμηλικά, υποκρινόμαστε μέχρι πριν λίγο καιρό, πως αγνοούσαμε την απειλητική ύπαρξη της, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, που έχει το όνομα: "Απώλεια της εθνικής κυριαρχίας" και που αυτή είναι μόνο η κορυφή, που περιλαμβάνει: Δίκαιες λαϊκές κινητοποιήσεις, προβοκάτορες, κουκουλοφόρους, ψυχοπαθείς δολοφόνους, σαν αυτούς που σκότωσαν, τους τρεις νέους αθώους ανθρώπους, στο χώρο της δουλειάς τους και άφθονη φλυαρία που είναι κ' αυτή ένα επικίνδυνο είδος ραδιοτηλεοπτικής τρομοκρατίας Οι δρόμοι και οι πλατείες έπαψαν να είναι ειρηνικά σημεία μιας ευνομούμενης χώρας, αλλά έχουν μεταβληθεί σε χώρους ταραχών,που ελλοχεύουν κίνδυνοι για τραυματισμούς ακόμη και θανάτου αθώων ανθρώπων. Κ' όμως αυτή είναι μόνο η ορατή κορυφή του εθνικού μας παγόβουνου. Αλίμονο όμως, υπάρχει και το κυρίως σώμα του. Τεράστιο και επιβλητικό με τον όγκο των προβλημάτων που το συνθέτουν. Έχει σχηματισθεί από την πολιτική, πνευματική και πολιτιστική κατάπτωση του τόπου, από το παρελθόν, μέχρι σήμερα. Αυτός ο εφιαλτικός όγκος είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το μέλλον του άξιου για καλύτερη τύχη, λαού μας. Αυτή είναι μια πραγματικότητα, που για αρκετά χρόνια, εθελοτυφλούντες πεισματικά υποδυόμαστε πως αγνοούμε. Ίσως ο εθνικός μας "Τιτανικός", κατορθώσει να αποφύγει την καταστροφή, αν η ορχήστρα του αποπροσανατολισμού, σταματήσει να παίζει στο σαλόνι του κ' εμείς όλοι, πάψουμε να στροβιλιζόμαστε στους... απατηλούς ρυθμούς της. Αποτελεί πλέον ανάγκη επιβίωσης η αναγνώριση, η ειλικρίνεια και η χαρτογράφηση των προβλημάτων που έφεραν τον τόπο στο αστερισμό του εφιάλτη της πτώχευσης και της καταστροφής. Μόνο τότε θα γεννηθεί ελπίδα και η αναγκαία δυναμική για τη σωτηρία.
Ειδικότερα η η πνευματική και πολιτιστική κατάπτωση, μπορούν να θεωρηθούν ως οι βραδυφλεγείς βόμβες που διευκόλυναν, σε βάθος χρόνου και σε σημαντικό βαθμό, την οικονομική καταστροφή που ζούμε σήμερα και που ατυχώς θα στραγγαλίζει τον τόπο μας για πολλά χρόνια.
Απόσπασμα από άρθρο: του Γιώργου Καπράνου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ [Σημειώματα ποιητικής και ηθικής]

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Ένας νέος ποιητής μ' επισκέφθηκε. Ήταν πολύ πτωχός, εζούσε από την φιλολογική του εργασία και με φαίνονταν σαν κάπως να λυπούνταν, βλέποντας το καλό σπίτι που κατοικούσα, τον δούλον μου που τον έφερε ένα καλό σερβιτό τσάι, τα ρούχα μου τα καμωμένα σε καλό ράπτη.
Είπε: "Τι φρικτό πράγμα να έχει κανείς να παλεύει, να βγάζει τα προς το ζην, να κυνηγάς συνδρομητάς για το περιοδικό σου, αγοραστάς για τα βιβλία σου".
Δεν θέλησα να τον αφήσω στην πλάνη του και του είπα μερικά λόγια, περίπου σαν τα εξής: Δυσάρεστη και βαριά η θέσις του, αλλά τι ακριβά που με κοστίζουν εμένα, οι μικρές μου πολυτέλειες. Για να τις αποκτήσω βγήκα από τη φυσική μου γραμμή και έγινα ένας κυβερνητικός υπάλληλος [τι γελοίο] και ξοδιάζω και χάνω τόσες πολύτιμες ώρες την ημέρα [στις οποίες πρέπει να προστεθούν και οι ώρες του καμάτου και χαυνώσεως που τες διαδέχσονται]. Τι ζημιά,.. τι ζημιά, τι προδοσία. Ενώ εκείνος ο πτωχός δεν χάνει καμία ώρα. Είναι πάντα εκεί, πιστό του καθήκοντος παιδί.
Πόσες φορές μες στη δουλειά μου μ' έρχεται μια ωραία ιδέα, μια σπάνια εικόνα, σαν ετοιμοκαμωμένοι αιφνίδιοι στίχοι και αναγκάζομαι να τα παραμελώ; Διότι η υπηρεσία δεν αναβάλλεται. Έπειτα σαν γυρίζω σπίτι μου, σαν συνέλθω κομμάτι, γυρεύω να τ' ανακαλέσω, αλλά πάνε πια. Και δικαίως. Μοιάζει σαν η τέχνη να με λέγει: "Δεν είμαι δούλα σου εγώ, για να με διώχνεις σαν έρχομαι και νάρχομαι σαν θες. Είμαι η μεγαλύτερη Κερά του κόσμου. Και αν με αρνήθηκες- προδότη και ταπεινέ-, για το καλό σπίτι, για τα ελεεινά σου καλά ρούχα, για την ελεεινή καλή σου κοινωνική θέση, αρκέσου μ' αυτά λοιπόν [που μπορείς να αρκεσθείς] και με τις λίγες στιγμές που όταν έρχομαι, συμπίπτει να είσαι έτοιμος να με δεχθείς, βγαλμένος στην πόρτα να με περιμένεις, όπως έπρεπε να είσαι κάθε μέρα.
Ιούνιος 1905
Απόσπασμα από την ομιλία του Γιώργου Καπράνου στην Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, για τον Κωνσταντίνο Καβάφη.