ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ 1945-1974 [Απόσπασμα 3ο]

Τους φώναξε όλους ο αρχισυντάκτης στο γραφείο του. Το ύφος του έδειχνε ένταση και αγωνία.
-Θέλω να σας πω κάτι σημαντικό. Προσέξτε με καλά. Δε θα δεχτώ και κυρίως, δε θα συγχωρήσω λάθη. Από απόψε Σάββατο 29 Μαρτίου και μέχρις αύριο τα χαράματα 30 του μήνα, όλο το προσωπικό της εφημερίδας μπαίνει σε επιφυλακή. Κανείς δε θα πάει στο σπίτι του. Θα κάνουμε βάρδιες. θα ξεροσπαλιάσουμε στα ποδάρια μας. Έχουμε πληροφορίες από σίγουρη πηγή, πως τα ξημερώματα αύριο θα γίνει η εκτέλεση των Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενου.
-Θα φτάσουνε μέχρις εκεί; Τις Κυριακές δε γίνονται ποτέ εκτελέσεις, παρατήρησε ο Στέλιος.
-Μωρέ, αυτό που σας λέω. Σε ποιους θα δώσουνε λογαριασμό; Η κυβέρνηση έχει τα χάλια της. Ο Πλαστήρας είναι άρρωστος και τον αντικαθιστά ο Σοφοκλής Βενιζέλος. Ο βασιλιάς παίρνει τις αποφάσεις σε συνεργασία με τον πρεσβευτή Πιουριφόι. Οι Αμερικάνοι θέλουνε νεκρούς το Μπελογιάννη και τους άλλους και έτσι ο βασιλιάς δεν έδωσε χάρη στους μελλοθάνατους. Αυτά που εισηγήθηκε
η Επιτροπή Χαρίτων και ο υπουργός Δικαιοσύνης, ο φίλος μου ο Παπασπύρου, δεν μπορούν τα επηρεάσουν τις εξελίξεις.
-Αυτή η βιασύνη έχει την εξήγηση της, πρόσθεσε ο Νικήτας, παλιά καραβάνα στο ρεπορτάζ.
-Τί θέλεις να πεις;
-Θέλω να πω, πως βιάζονται. Μια αναβολή της εκτέλεσης μπορεί να τους ανατρέψει τα σχέδια της εξόντωσης των καταδίκων. Σε λίγες μέρες συζητείται στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που θα βάλει τέλος σε παρόμοιες εκτελέσεις. Επιτέλους. Τρία χρόνια μετά τη λήξη του Εμφύλιου και αυτοί στήνουνε στον τοίχο τους πολιτικούς αντιπάλους τους, με την κατηγορία της κατασκοπίας.
-Νικήτα, καλά τα λες. Η εκτέλεση των καταδίκων έχει και άλλον ένα σημαντικό στόχο. Θα εκτελέσουν μαζί μ' αυτούς και την κυβέρνηση Πλαστήρα-Βενιζέλου.
Θα απαλλαγούν από τους καταδικασμένους κομμουνιστές, με κυβέρνηση του Κέντρου και όχι με κυβέρνηση της δεξιάς. Μετά απ' αυτό καταλαβαίνει κανείς τις ραγδαίες εξελίξεις στον πολιτικό τομέα, που θα ακολουθήσουν.
-Η ζωή συνεχίζεται. Όπως με κυβέρνηση Σοφούλη πέρασαν όλες τις παράνομες πράξεις και τους αντιδημοκρατικούς νόμους, έτσι και τώρα θα φωρτώσουνε τις εκτελέσεις στην κυβέρνηση του Κέντρου, πρόσθεσε ο Στέλιος.
-Ο Παπάγος έρχεται και μαζί του η κυριαρχία της δεξιάς για πολλά χρόνια. Το Κέντρο έκανε όλες τις βρόμικες δουλειές και εκτέλεσε όλες τις εντολές των "συμμάχων"μας. Τώρα έφτασε η ώρα του τυχερού στρατάρχη που τον σέρνει από τη μύτη ο Ρασπούτιν, ο Μαρκέζίνης......

Απόσμασμα από το ιστορικό μυθιστόρημα: ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ 1945-1974 του: Γιώργου Καπράνου.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ 1945-1974 [Απόσπασμα 2ο]

..Λίγο πριν φθάσει στην πλατεία Ομονοίας, πρόσεξε την έντονη κίνηση που είχαν οι πάγκοι των αργυραμοιβών, των σαράφηδων, όπως τους αποκαλούσε ο κόσμος. Όποιος είχε μεγάλη οικονομική ανάγκη και είχε στην κατοχή του κάποιο κόσμημα, ρολόι, χρυσό ή ασημένιο αντικείμενο, ακόμη και τα χρυσά του δόντια,τα εξαργύρωνε εκεί, στο δέκατο της αξίας τους. "Οι βέρες, οι σταυροί, τα δακτυλίδια και όσα έχουνε απομείνει από το ξεπούλημα της Κατοχής, αποτελούν και στην απελευθέρωση τη μόνη πηγή για την κάλυψη των οικογενειακών αναγκών για διατροφή. Έρμε κόσμε τι τραβάς. Πόσο λεύτερος είναι ο άνθρωπος όταν πεινάει;"
Τις σκέψεις του τις διέκοψαν αλλεπάλληλοι πυροβολισμοί. Κάποιες σφαίρες σφύριξαν στ' αυτιά του. Σκύβοντας αλλαφιασμένος, έτρεξε και χώθηκε σε ένα καφενείο. Στριμώχτηκε ανάμεσα σε πολλούς τρομαγμένους διαβάτες, που βρήκαν κ' αυτοί άσυλο στην προσπάθεια τους να αποφύγουν τις αδέσποτες σφαίρες που έπεφταν σαν χαλάζι. Το σκηνικό αυτό ήτανε συνηθισμένο, σχεδόν καθημερινό στη μετακατοχική Αθήνα. Εκατοντάδες άνθρωποι είχανε σκοτωθεί από αδέσποτες σφαίρες, που αντί του στόχου τους έβρισκαν αμέριμνους πολίτες.
Οι διωκόμενοι διέφυγαν προς την οδό Πειραιώς και την Αγίου Κωνσταντίνου, αφήνοντας πίσω τους ένα νεκρό και ένα τραυματία. που σφάδαζε πεσμένος στο πεζοδρόμιο. Ο νεκρός, ένα αμούστακο παιδί, είχε αποτυπωμένο στα παγωμένα μάτια του τον τρόμο του θανάτου. Κάποιος μικροπωλητής τον σκέπασε πρόχειρα με μια λινάτσα. Οι ασφαλίτες έπεσαν επάνω στον τραυματία κτυπώντας τον βάναυσα με κλωτσιές, γροθιές και χαστούκια. Τραβώντας τον έσυραν μέχρι την κλούβα της αστυνομίας που βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, μπροστά στο ξενοδοχείο "Μέγας Αλέξανδρος".
-Καλύτερα να είχε σκοτωθεί επί τόπου, είναι άτυχος. Τώρα θα πεθάνει στα χέρια τους. Θα νιώσει την ανάσα του θανάτου εκατό φορές πριν ξεψυχίσει", ψιθύρισε μια μαυροφορεμένη γριά που στεκόταν δίπλα στο Στέλιο.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το ιστορικό μυθιστόρημα" ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ 1945-1974 Του Γιώργου Καπράνου

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ [2]

Καθορισστική σημασία για την πορεία και την εξέλιξη του Μαβίλη στο χώρο του πνεύματος, είχε η γνωριμία του με τον Ιάκωβο Πολυλά. Το ιστορικό μέλος της Επτανησιακής σχολής. Ποιητή φίλο και εκδότη των έργων του Σολωμού. Την εποχή αυτή, ο Μαβίλης έμαθε Ιταλικά, Γερμανικά, Αγγλικά και Ισπανικά, που ήταν και η γλώσσα της οικογενειακής του καταγωγής.
Το 1878 ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου.
Μετά από ένα χρόνο αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία. Έκεί σπούδασε φιλοσοφία, φιλολογία και γλωσσολογία. Το καλοκαίρι του 1890 αναγορεύτηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Έρλαγκεν της Βουαρίας. Πριν τελειώσει εκείνο το καλοκαίρι επέστρεψε στην Κέρκυρα. Ένιωσε μεγάλη χαρά οταν βρέθηκε μετά από δέκα τέσσερα χρόνια, πάλι στον τόπο του.
Ανανέωσε τις φιλίες του και αναμίχθηκε και πάλι στην πλούσια πνευματική κίνηση του νησιού. Είχε πλούτο μεγάλο στις πνευματικές αποσκευές του με ένα πλήθος γνώσεων. Είχε επηρεασθεί από τις θεωρίες του Νίτσε και έγραψε το σπουδαίο σονέτο "Ο υπεράνθρωπος". Ταυτίστηκε με την "Κριτική του καθαρού λόγου", του ορθολογιστή Καντ και της "Βουλησιαρχίας" του Σοπενάουερ. Είχε μελετήσει σανσκριτικά φιλοσοφικά κείμενα και και είχε μεταφράσει αρκετά αποσπάσματα από το Ινδικό έπος, "Μαχαμπαράτα".
Η έντονη προσωπικότητα του και ο πλούτος των γνώσεων του, του άνοιγαν δρόμους για μια σπουδαία καριέρα. Του προτάθηκαν σημαντικές θέσεις. Δεν δέχτηκε καμία. "Ότι κατορθώσω στη ζωή μου, θα το κατορθώσω μένοντας συνεπής, χωρίς να απαρνηθώ ούτε μια πράξη, ούτε μια μόνο στιγμή της προηγούμενης ζωής μου, ή αλλιώς δεν θα κατορθώσω τίποτα", έγραφε στο φίλο του Κεφαλληνό.

Απόσπασμα για τον Μαβίλη. Του Γιώργου Καπράνου