Η... ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία ανάρτηση κάποιου κειμένου μου. Μια απουσία που υπαγορεύτηκε από την ανάγκη της απομάκρυνσης, της περισυλλογής και της εσωτερικής αναζήτησης. Αυτή η "φυγή" από τα καθιερωμένα, είναι απαραίτητη σε κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα σε κάποιον που έχει ως κορυφαίο μέσο την επικοινωνία και τη συγγραφή. Όταν μάλιστα, ο συγγραφέας βρίσκεται σε περίοδο δημιουργίας, τότε οι εσωτερικές διαδρομές της σκέψης του, τον απορροφούν πιεστικά. Ίσως, στις δραματικές εποχές που ζούμε, αυτή η απομάκρυνση να είναι ευεργετική, αλλά ας μην κρυβόμαστε, είναι και βολική. Αυτό το βόλεμα, όμως, αν συνεχιστεί για πολύ, τότε γίνεται συνενοχή. Προσωπικά, σε όλη την διαδρομή της πολιτικής, συγγραφικής και κοινωνικής μου ζωής, δε υπήρξα συνένοχος σε οτιδήποτε. Μάλιστα, μπορώ να ισχυριστώ, πως στις εποχές της απόλυτης ευδαιμονίας και της ομαδικής παράκρουσης των χρηματιστηριακών κερδών και της πλαστής οικονομικής ευτυχίας, είχα μιλήσει, είχα κραυγάσει και γράψει από την όποια θέση είχα τότε, αποκαλύπτοντας την μεγάλη απάτη που γινόταν σε βάρος του λαού. Του πουλούσαν όνειρα πλούτου φανταστικού, αλλά αυτοί οι απατεώνες, ετοιμάζονταν συχρόνως για την μεγάλη κλοπή και την δυστυχία των ονειροπαρμένων θυμάτων τους. Τότε, έγινα για πολλούς το μαύρο πρόβατο. Αυτό, συμβαίνει πάντα όταν δεν ακολουθείς το ρεύμα και προσπαθείς να πεις τις αλήθειες που κανείς δεν θέλει να ακούσει.  Από το μικρόφωνο μιας τηλεοπτικής εκπομπής, θυμάμαι, αναφερόμουνα στην εποχή του ''μεγάλου" ευεργέτη Ανδρέα Συγγρού και των μετοχών του Λαυρίου. Αυτών των μετοχών που κατάστρεψαν τις οικονομίες εκατοντάδων χιλιάδων ελλήνων. Ένα παλιό διήγημα εκείνου του καιρού, που είχε τίτλο: "Η Ιστορία μιας μετοχής", αποκαλύπτει πολλά για τα χαμένα όνειρα των ελλήνων. Αυτή η ιστορία, επαναλαμβάνεται με άλλους πρωταγωνιστές, με άλλους μεγαλόσχημους απατεώνες και καινούργια θύματα, σε τακτά χρονικά διαστήματα. Τώρα, που μετράμε ερείπια και την χαμένη εθνική μας κυριαρχία, μας είπαν πως μαζί τα φάγαμε. Αν είναι σε κάποιο βαθμό σωστή αυτή η επισήμανση, τότε μπορούν να μας πουν, ποιοί εκπαίδευσαν και ώθησαν αυτόν το λαό στο παιχνίδι της ρεμούλας και των πελατειακών σχέσεων;