Ο Νιοράντες [Απόσπασμα 6]

...Πολλοί άνθρωποι δηλώνουν σε κάθε περίπτωση, πως δεν θέλουν να θυμούνται τίποτα από τα περασμένα. Ακόμα και στα παιδιά τους βάζουνε ένα περιτύλιγμα ασφαλείας και τα απομονώνουνε από τις δυσάρεστες γνώσεις του παρελθόντος.  Υπάρχει η τάση, για να μη πω η υστερία, που μας ωθεί να κοιτάμε μόνο μπροστά. Αυτό πράγματι είναι καλό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Φτάνει όμως μόνο αυτό; Οι αρχαίοι Ρωμαίοι μας δίνουν την απάντηση με τη θεοποίηση του Ιανού. Ο Ιανός είχε δύο πρόαωπα. Το ένα κοιτούσε μπροστά και το άλλο πίσω. Στο μέλλον και στο παρελθόν. Καλεί τους ανθρώπους να ατενίζουν προς το μέλλον, αλλά να κοιτάνε και προς το παρελθόν, γιατί έτσι θα γίνονται σοφοί και θα εξασφαλίζουνε καλή μελλοντική πορεία.
Βασικό εργαλείο, για τις ματιές μας στο παρελθόν, είναι η μνήμη. Πόσο αξιόπιστη όμως μπορεί να είναι όταν περάσουνε τα χρόνια; Κρατάει κάποια γεγονότα και αφήνει να χαθούν κάποια άλλα. Αποσπασματικές καταγραφές κάνει και φωτίζει μεμονωμένα γεγονότα και πρόσωπα. Μοιάζει με ένα περιστρεφόμενο προβολέα, που τη μια στιγμή, φωτίζει ένα φράκτη, έναν άνθρωπο, μια καμπάνα, ένα κλάμα παιδιού και όλα τα άλλα, τα αφήνει στο σκοτάδι. Αυτά καλόπιστα τα συμπληρώνεις με τη φαντασία και τις εικασίες. Όπως όμως κ'αν έχει το πράγμα, οι αναμνήσεις πρέπει να γίνονται κοινό κτήμα. Είναι μέρος της εμπειρίας, που σχηματίζει ο καθένας από μας στη ζωή και περιουσιακό στοιχείο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, μιας κληρονομιάς, που ανήκει σε όλους μας.
ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΥΒΕΛΑ "Ο ΝΙΟΡΑΝΤΕΣ", του Γιώργου Καπράνου.