"ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ" [Απόσπασμα 3ο]

[...]Πέρασε στην αίθουσα και στάθηκε σε απόσταση λίγων βημάτων από το έπιπλο του γραφείου, περιμένοντας να τον καλέσει κοντά του. Μετά απο μερικά δευτερόλεπτα αναμονής, που στο Γιάννη φάνηκαν σαν ώρες, ο Στεργιάδης σήκωσε τα μάτια του από τα έγγραφα που είχε μπροστά του, τα οποία σίγουρα υποκρινόταν πως διάβαζε και "μέτρησε" τον επισκέπτη του. Τον ερεύνησε κοιτάζοντας τον, απο πάνω ως κάτω. Κάτι ανήσυχο φάνηκε στο βλέμμα του, αλλά ρώτησε με απολύτως τυπικό και ήρεμο ύφος.

-Παρακαλώ, ζητήσατε να με δείτε; Έρχεστε κομίζοντας μου, κάποια έγγραφα από την Αθήνα;

-Αξιότιμε, κύριε αρμοστή, έρχομαι με απόσπαση στην Αρμοστεία. Προέρχομαι απο το πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού και συγκεκριμένα απο το γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, του κυρίου Ρέπουλη. Σας παραδίδω τα σχετικά έγγραφα και τις διαταγές.

Ακούμπησε τον υπηρεσιακό φάκελο στο γραφείο, αλλά ο αρμοστής δεν έκανε κάποια κίνηση για να τον ανοίξει. Έμενε ασάλευτος με ένα σκοτεινό βλέμμα, που έμοιαζε με φουρτουνιασμένη θάλασσα τη νύχτα. Για κάποιο παράξενο λόγο, αντίθετα από το συγκρατημένο χαρακτήρα του, ο Γιάννης άρχισε να διασκεδάζει μ' αυτήν την κατάσταση. Παρέμενε όμως, ανέκφραστος και αλύγιστος περιμένοντας την απάντηση του πολιτικού άρχοντα της Σμύρνης.

-Οφείλω να σας καλωσορίσω κύριε Σταματίου, παρά τις απορίες που μου γεννάει αυτή η απόσπαση σας. Δεν έχει να κάνει με σας προσωπικά αυτός ο προβληματισμός μου, αλλά με τον τρόπο που σκέπτονται και ενεργούν ορισμένοι εκεί πάνω. Εδώ τα πράγματα μοιάζουνε με χώρο πυροβασίας. Σαν να περπατάμε σε αναμμένα κάρβουνα......

"Το Πάσχα που άργησε να' ρθει"

Αγκομαχώντας, βήχοντας και παραπατώντας, προσπαθούσε να ισορροπήσει το βαρύ σακί απάνω στην πλάτη του. Η μέση του πονούσε και η υγρασία της θάλασσας του έκοβε την ανάσα. Ανάμεσα απ' τα δόντια του, του έφυγε μια βλαστήμια. Όταν βλαστημούσε η γυναίκα του σταυροκοπιότανε και έβγαζε κάθε φορά το συμπέρασμα, κάθε φορά, το ίδιο συμπέρασμα.

-Γι' αυτό ορέ, δεν βλέπουμε Θεού πρόσωπο. Είσαι αφορεσμένος και με τσι βλαστήμιες στο στόμα σου, σαν τσι καραμέλες. Άλλοι λένε "Καλημέρα" κ' εσύ βλαστημάς Παναγίες και Αγίους. Εδώ πιο πάνω είναι η Παναγία η Πλατυτέρα και σ' ακούει, μωρέ βουδούλιακα [ξεφτιλισμένε] και δεν θα πει καλή κουβέντα για μας. Θα ρίξει ο Θεός φωτιά, να μας κάψει. Και εσένα, να σε κάψει τέτοιος που είσαι και πιάνεις συνέχεια στο βρωμόστομά σου τσου Αγίους. Εγώ και τα παιδιά μας, ορέ, τί φταίμε;

-Μωρή βουρλισμένη και χασολοισμένη [σαλεμένη], εσύ και ο παπάς δε λέτε πως ο Θεός είναι δίκαιος; Αν είναι έτσι, θα κάψει μόνο εμένανε, εσείς θα γλιτώσετε.

-Με τσι βλαστήμιες ορέ θα γεμίσει το τσουκάλι μας; Έτσι θα μας σπλαχνιστεί η Παρθένος Μαρία κ' ο Άγιος Σπυρίδωνας; Εσύ και τα άλλα ρεντίκολα [ρεζίλιδες], που μαζευόσαστε στην ταβέρνα, πίνεται και βλαστημάτε, έτσι για γούστο. Θα έχετε την κατάρα του Θεού πάνω στα κεφάλια σας.

Συνήθως στο σημείο αυτό τερματιζότανε απότομα το λογύδριο, που εκφωνούσε η Λόπη, γιατί ένα σύννεφο από ξυλιές, αμπωσιές [σπρωξιές] και βλαστήμιες της κόβανε τη διάθεση για τη συνέχεια του σωφρονισμού του Αντώνη, του άντρα της, που κακό χρόνο να' χει, της είχε κάνει τη ζωή της αβάσταχτη.....

[Από τη νουβέλα του Γιώργου Καπράνου, "ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ' ΡΘΕΙ".

"ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ" [Απόσπασμα 2ο]

[...]Σε λίγο ήρθε η άμαξα και μετά απο λίγα λεπτά έφτασαν στην πλατεία Διοικητηρίου. Απέναντι υψωνότανε το "Κονάκι", όπως ονόμαζουν οι Τούρκοι το Διοικητήριο. Ένα συγκρότημα απο διώροφα κτίρια και ακριβώς στο κέντρο της μικρής πλατείας, ένας περίκομψος μιναρές και δίπλα του ενωμένο το τέμενος. Στο κεντρικό κτίριο και ακριβώς στη μέση του εξώστη, υπήρχε μια μεγάλη ελληνική σημαία. Σ' αυτό το "Κονάκι" πριν λίγες μέρες στεγαζότανε η Τούρκικη Στρατιωτική Διοίκηση, η Νομαρχία με τις υπηρεσίες της και οι φυλακές της Σμύρνης, πιο δίπλα. Μόλις κατέβηκε απο την άμαξα, κοίταξε με ενδιαφέρον το χώρο γύρω του και προσπάθησε, παίρνοντας βαθιές εισπνοές, να καταπολεμήσει την ταραχή του. "Απίστευτο μου φαίνεται το που μπορεί να φτάσει η χάρη μου. Μέχρι και το μουεζίνη θα βλέπω και θα ακούω πέντε φορές την ημέρα, να καλεί τους πιστούς του Μωάμεθ για προσευχή. Γούστο έχει. Όπου μπέρδεμα και περίεργες καταστάσει κι εγώ στη μέση".

Προχώρησε στην είσοδο και είπε στους φρουρούς, πως ήθελε να πάει στο γραφείο του αρμοστή. Διέκρινε μια μικρή αναστάτωση στο φυλάκιο με το άκουσμα του αιτήματος του αγνώστου και μετά απο λίγο εμφανίστηκε ένας βλοσυρός τύπος. Άψογα ντυμένος, με προσεκτικές κινήσεις, που συστήθηκε στο Γιάννη, ως βοηθός προσωπάρχη. Ρώτησε φιλύποπτα το όνομα του επισκέπτη και το λόγο της επίσκεψης του.

-Ονομάζομαι Γιάννης Σταματίου. Έρχομαι απο το πολιτικό γραφείο της Ελληνικής κυβέρνησης και συγκεκριμένα από το γραφείο του αντιπροέδρου, του κυρίου Ρέπουλη. Έχω κάποια έγγραφα να παραδώσω στον κύριο αρμοστή......

"ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ" [Απόσπασμα 1ο]

Από τη γέφυρα του "Αβέρωφ" αγνάντευε τη Σμύρνη. Μετά απο λίγο θα ζύγωναν για να ρίξουνε άγκυρα, έξω στα ανοιχτά του του λιμανιού. Ο Γιάννης είχε την αίσθηση πως το πόντισμα της άγκυρας στο βυθό της θάλασσας της Ιωνίας, θα είχε ένα συμβολικό χαρακτήρα:"Σαν να ριζώνουμε στο βυθό του λιμανιού. Μοιάζει σαν συμβολισμός μόνιμης ελληνικής εγκατάστασης", σκέφτηκε παρακολουθώντας τον ύπαρχο να δίνει εντολές στο πλήρωμα. Παράλληλα, κοιτούσε με ενδιαφέρον το σηματωρό που έφερνε τα σήματα. Αυτά που κάθε λίγο ερχόντουσαν από τον Άγγλο ναύαρχο Καλθορπ, τον αρχηγό της συμμαχικής νηοπομπής. Του φάνηκε σαν μαγική παράσταση όλη αυτή η διαδικασία λειτουργίας του πληρώματος μέσα στο πλοίο. Όλα συγχρονισμένα και πειθαρχημένα. Ο καθένας ήξερε το ρόλο του. Ήτανε η πρώτη φορά που βρέθηκε στη γέφυρα ενός μεγάλου πολεμικού. Η οργάνωση και η σιγουριά που επικρατούσαν γύρω του, ενίσχυσαν την αυτοπεποίθηση του. Το είδε σαν καλό οιωνό και σαν σημάδι, πως όλα θα πάνε καλά σ' αυτή τη μεγάλη περιπέτεια...

[...]"Πατάω το χώμα της Σμύρνης. Μια πόλη, που μου μεταδίδει τους παλμούς ενός ηφαιστείου που ξυπνάει. Συσσωρευμένες ελπίδες, πόνοι, πάθη αιώνων, διεκδικούν, απαιτούν μέσα από τα εσώψυχα των Ελλήνων, να βγούνε στην επιφάνεια. Μια μεταβατική κατάσταση, που μοιάζει με γέννημα μιας τολμηρής φαντασίας.

Απο την άλλη, ο πληγωμένος εγωισμός του τούρκικου πληθυσμού, θεριεύει και ενισχύεται απο το πάθος κάποιων ομάδων φανατικών....

"ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ 1897-1922" Ιστορικό μυθιστόρημα

Το ιστορικό μυθιστόρημα "ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ, του Γιώργου Καπράνου, εκδόσεις "ΙΩΛΚΟΣ", που μόλις κυκλοφόρησε, καλύπτει κρίσιμες ιστορικές εποχές. Τις περιόδους που σημάδεψαν τον τόπο, την κοινωνική ζωή και τις ζωές των απλών ανθρώπων, από το τέλος του 19ου αιώνα, μέχρι τη λήξει της ολέθριας Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Το μυθιστόρημα έχει ως αρχή του, τις παραμονές του άτυχου και ταπεινωτικού για την Ελλάδα, Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 και καταλήγει, μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Εθνικό διχασμό, τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, στο θρίαμβο του Βενιζέλου και στην εκπλήρωση των οραμάτων του, που έγιναν και οράματα και στόχοι του λαού που τον ακολουθούσε.

Αυτή η πορεία οδήγησε στο διπλασιασμό της Ελλάδας, σε έκταση και πληθυσμό και οι Έλληνες έζησαν για λίγο το όνειρο της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Ένα όνειρο που μετατράπηκε σε εφιάλτη, μέσα σε τρία χρόνια. Το μεγαλείο έγινε ταπείνωση, ήττα, ντροπή, θάνατος, καταστροφή και προσφυγιά για 1.500.000 Έλληνες. Μια ήττα που είχε ως αποτέλεσμα το διωγμό, τον ξεριζωμό και τον εξευτελισμό των Ελλήνων της Σμύρνης και γενικότερα της Μικράς Ασίας.

Είναι ένα μυθιστόρημα που σέβεται και "πατάει" με σεβασμό στα χνάρια της ιστορίας, αλλά έχει παραχωρήσει τους κύριους ρόλους στους ήρωες του.

Την ιστορία τη γράφουν οι πρωταγωνιστές, αλλά το χαρτί, το μελάνι, τις θυσίες και το αίμα τα προσφέρουν οι απλοί άνθρωποι. Είναι αυτοί που δοκιμάζουν τις θετικές και αρνητικές επιπτώσεις των αλλαγών, των κοινωνικών αναστατώσεων και των νέων συνθηκών που φέρνουν οι πόλεμοι, οι τραγωδίες και οι κοινωνικές αναστατώσεις που προκαλούν οι εκάστοτε ισχυροί του κόσμου......

[Ένα απόσπασμα απο την εισαγωγή του μυθιστορήματος].

"Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΥ"

.....Εγώ ο μικρός, απλός και ασήμαντος ανθρωπάκος, επιβάτης του πλανήτη όπως θα έλεγε ένας ρομαντικός, θέλω να μιλήσω, να πω δυο λόγια από καρδιάς. Δεν θέλω να αποδείξω τίποτα, ούτε να πω κάτι σπουδαιότερο, ή περισσότερο από σας. Αναγνωρίζω, το έχω κάνει πολλές φορές αυτό, την ικανότητα σας να αναλύεται και να προτείνεται λύσεις για πολλά προβλήματα της ζωής, της κοινωνίας, της πολιτικής, του πολιτισμού, ακόμα και της φιλοσοφίας. Σας παραδέχομαι, σας θαυμάζω. Συνήθως μιλάω ελάχιστα, νιώθω λίγος μπροστά σας. Το έχω πει και άλλοτε. Απο μικρός στο κυνήγι της ζωής, αγωνίστηκα, μάτωσα. Σχημάτισα μέσα από τους αγώνες μου για επικράτηση, τη δική μου εικόνα για τη ζωή και τα προβλήματα της. Δεν είχα χρόνο για πολύ διάβασμα και προβληματισμούς στα χρόνια που προσπαθούσα να πραγματοποιήσω τα απλά ανθρώπινα όνειρα μου. Είχα πάντα σαν οδηγό μου το αξίωμα: Αν θέλεις να πετύχεις, βάλε στόχους ανάλογα με τα μέτρα σου. Άπλώσου μέχρις εκεί που φτάνει η παλάμη σου. Έτσι μου έλεγαν οι συντηρητικοί, χωριάτες γονείς μου. "Μην αφήνεις τη σκέψη σου να ξεστρατίζει σε άλλα υψηλά και σπουδαία, που δεν θα σε οδηγήσουνε πουθενά. Περπάτα ρίχνοντας δυο ματιές κάτω και μια στην ευθεία. Ποτέ ψηλά, θα σκοντάψεις". Απόφευγα να κοιτάω τ' αστέρια. Αυτές οι ονειροπολήσεις είναι για τους ερωτευμένους, τους ρομαντικούς και τους αργόσχολους.

...Θαυμάσιοι οι αγώνες για τη σωτηρία του κόσμου και την κοινωνική δικαιοσύνη, φίλοι μου. Δεν το αρνούμαι. Αν όμως είσαι φτωχός και ασήμαντος, αν θέλεις να αποκτήσεις μια μικρή θεσούλα, κάτω απο ένα κεραμίδι και μια σιγουριά για το αύριο, τότε πρέπει να πάρεις δυσάρεστες , αλλά αναγκαίες αποφάσεις. Πρέπει να περιορίσεις τον οπτικό σου ορίζοντα, πρέπει να βλέπεις κοντά, χωρίς όνειρα και οράματα. Φράγματα πρέπει να βάλεις στην ψυχή και στην ευαισθησία σου.

Το έκανα λοιπόν φίλοι μου, σκλήρυνα. Έκλεισα τα μάτια μου, βούλωσα τ' αυτιά μου. Απόψε όμως ακούγοντας σας, ένιωσα πολύ μόνος και με πνίγει η ανάγκη να σας εξομολογηθώ, κάτι πολύ προσωπικό. Πιστέψτε με. Αυτή η στάση ζωής δεν μου έφερε την ανοσία. Κρυφά, ακόμα κ' απ' τον εαυτό μου, πολλές φορές κυλάει ένα δάκρυ απ' τα μάτια μου. Μια ζωή χαμένη,.. ναι χαμένη..

[Απόσπασμα απο τη Νουβέλα του Γιώργου Καπράνου: "ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ".

"ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ"

...Τα χέρια του Γιώργου, μιλούσανε κ' αυτά, παρασυρμένα από την ένταση που τον είχε συνεπάρει. Τα πλούσια και άτακτα μαλλιά, του είχανε σκεπάσει το μέτωπο και η φωνή του έδειχνε μια έντονη εσωτερική συγκίνηση.

-Γιώργο, απόψε είσαι μια αποκάλυψη, του είπε ο Απόστολος. Εσύ ο ποιητής της συντροφιάς μας, που κρατάς πάντα αποστάσεις απο τα καθημερινά, τα πρακτικά και τα μικροανθρώπινα, έγινες ξαφνικά καταπέλτης ιδεών και φλογισμένος αγωνιστής.

-Καλά λες, είπε ο Σπύρος. Από σένα περιμένουμε πάντα και ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που γίνεται μια δυσάρεστη συζήτηση, να παρέμβεις ευεργετικά για ν' αλλάξεις το βαρύ κλίμα. Να, θυμάμαι τις προάλλες που συζητούσαμε για τα σύγχρονα προβλήματα επικοινωνίας, εσύ μας μίλησες για τον έρωτα που υπάρχει παντού στο σύμπαν και μας κάλεσες να κοιτάξουμε τ' αστέρια που έλαμπαν έντονα εκείνη τη βραδιά. Είναι σπουδαίο για μια ομάδα ανθρώπων, να υπάρχει έστω και ένας, που να καλεί τους άλλους να ψάχνουνε μέσα τους και να κοιτάζουν τ' αστέρια. Τώρα μας έδειξες μια άλλη πλευρά σου.

-Μα φίλοι μου, πάντα με καλύπτουν οι δικές σας τοποθετήσεις. Έτσι έχω τάξει στον εαυτό μου, το ρόλο αυτού που βάζει κάποιες πινελιές υπέρβασης απο τη σκληρή πραγματικότητα. Φέρνω την ποίηση και το ρομαντισμό να σταθούν απέναντι στις σκοτεινές εικόνες και προοπτικές της ζωής. Αν τα καταφέρνω, ή όχι είναι μια άλλη ιστορία....

"Η ΑΥΛΑΙΑ ΕΠΕΣΕ, ΟΙ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ΕΣΒΗΣΑΝ.."

Οι εργασίες της διεθνούς διάσκεψης για το κλίμα, στο Μπαλί, τερματίστηκαν με το αναμενόμενο αποτέλεσμα, που είναι:"ΕΝΑ ΗΧΗΡΟ ΤΙΠΟΤΑ". Η παράσταση που έστησε ο αδύναμος και χωρίς αποφασιστικές αρμοδιότητες, ΟΗΕ, τελείωσε μετά από μαραθώνιες διαβουλεύσεις και παζάρια. Ακολούθησαν χειροκροτήματα ανακούφισης και βαρύγδουπες δηλώσεις στι κάμερες. Οι Αμερικανοί με τη γνωστή παρελκυστική τακτική που εφαρμόζουν, με βαριά καρδιά, δέχτηκαν τον "οδικό χάρτη διαπραγματεύσεων", όπως ονομάστηκε το "ηχηρό τίποτα", των εργασιών της διάσκεψης. Τί προβλέπει αυτός ο περίφημος "οδικός χάρτης;" Θα γίνουν δύο χρόνια διαπραγματεύσεις και το 2009, θα γίνει νέα διάσκεψη για να '''συζητηθεί το θέμα ζωής, ή θανάτου για τον πλανήτη. Εγινε δηλαδή ο επίσημος ενταφιασμός της συμφωνίας του Κιότο και οι ισχυροί θα συνεχίσουν να ρυπαίνουν τη γη και με την...άδεια της διάσκεψης του Μπαλί. Για το 2009, κάτι θα βρούν για να συνεχίσουν την καταστροφή του κόσμου.

"ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ"

Σκηνοθέτες της διάσκεψης: Τα μεγάλα συμφέροντα. Ηθοποιοί: Τα μέλη του επιχειρηματικού Λόμπι. [Ο "θίασος" αυτός εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη διάσκεψη του Ρίο]. Τότε οι εκπρόσωποι όλων των χωρών του κόσμου τους αντιμετώπισαν με επιφύλαξη. Μετά απο δέκα χρόνια, το Λόμπι αυτό εμφανίστηκε στη διάσκεψη του Γιοχάνεσμπουργκ. Η επιφύλαξη υποχώρησε και νικητές στην Παγκόσμια Σύνοδο, δεν ήτανε οι λαοί που δοκιμάζονται, αλλά ο "θίασος" του επιχειρηματικού Λόμπι. Οι φτωχές χώρες και οι εξαθλιωμένοι λαοί, δεν κέρδισαν τίποτα. Κερδισμένες βγήκαν οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις. Εμφανίστηκαν οι εκπρόσωποι τους ως ομάδα, υπό τον τίτλο: Επιχειρηματική δράση για τη βιώσιμη ανάπτυξη και κέρδισε εκατοντάδες συμφωνίες.

Αυτό στο χωριό του πατέρα μου, το έλεγαν: "Βοήθησε με φτωχέ να κερδίσω ολοένα και περισσότερα, για να μη σου μοιάσω ποτέ".

"ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ"

Σήμερα είναι η Παγκόσμια ημέρα του παιδιού. Του παιδιού που βασανίζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Του παιδιού που πέφτει θύμα κάθε μορφής βίας, αρρώστιας, πείνας και κακοποίησης.

Στους ηγέτες του πλανήτη, στον κόσμο των γονιών και των πολιτών, σε όλους μας, προτείνω ΣΙΩΠΗ. Τη σιωπή των ενόχων.

"Η ΕΤΑΙΡΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ"

Πριν απο έναν αιώνα, οι επιχειρήσεις κατέκτησαν, με δικαστικές αποφάσεις και όχι με νόμους, τα ίδια δικαιώματα, όπως και τα άτομα. Αυτό ήταν ένα πλήγμα στον καλσικό φιλελευθερισμό. Όταν μια οντότητα τόσο ισχυρή, όπως μια μεγάλη επιχείρηση αποκτά δικαίωμα ελευθερία του λόγου, σημαίνει ότι αυτόματως ο λόγος της κυριαρχεί και πνίγει κάθε άλλη δημόσια συζήτηση. Όταν μια εταιρεία προστατεύεται με τους ίδιους νόμους που προστατεύουν την ιδιωτική ζωή των ατόμων, αυτό σημαίνει ότι δεν λογοδοτεί για τις δραστηριότητες της στο κοινό. Εκτός αυτού, η εσωτερική δομή των εταιρειών έχει σαφώς απολυταρχικό χαρακτήρα....

...Η συμπεριφορά των επιχειρήσεων είναι "ψυχοπαθολογική". Αν οι επιχειρήσεις ήταν άτομα θα τις κλείναμε σε ψυχιατρικά ιδρύματα, έτσι όπως προσανατολίζουν αποκλειστικά και μονόπλευρα όλες τις δραστηριότητες στη μεγιστοποίηση του κέρδους και της δύναμης τους. Αν βλέπαμε έναν άνθρωπο να συμπεριφέρεται έτσι, θα λέγαμε,"τον κακομοίρη". Όμως αυτές οι τεράστιες οντότητες είναι "υποχρεωμένες" δια νόμου, να φορτώνουν το κόστος των δραστηριοτήτων στους στους άλλους. Θέλουν να χρηματοδοτούν άλλοι την έρευνα τους, άλλοι να τις επιδοτούν κι εκείνες μόνο να κερδίζουν....

...Το τωρινό σύστημα κυριαρχίας είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στην κοινή γνώμη. "Πρόκειται για ένα εύθραστο σύστημα εξουσίας που βασίζεται στη δημόσια υπακοή, όχι στις αίθουσες των βασανιστηρίων".

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ απο μία συνέντευξη του Νόαμ Τσόμσκι].

"ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ"

....Η αλόγιστη και εγκληματική υπερεκμετάλευση των φυσικών πηγών αποκτάει ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς. Κάθε χρόνο, η άντληση φυσικών πηγών ξεπερνάει κατά 25% τη δυνατότητα της φύσης να αναπληρώνει τα κενά που δημιουργούνται. Στη χρονολογία ορόσημο, το 2054, η κατανάλωση θα φθάσει το 220% του βιολογικού δυναμικού του πλανήτη. Αντιλαμβανόμαστε όλοι το μέγεθος της καταστροφής και τις δραματικές συνέπειες που θα έχει η εξάντληση των φυσικών πηγών. Έκεί όμως που ο κάθε κάτοικος της Γης άρχισε να αντιλαμβάνεται της συνέπειες της καταστροφής, είναι οι κλιματολογικές μεταβολές. Τις αντιλαμβάνεται με την καταστροφή του τρόπου ζωής, με απώλειες ανθρώπων, ζώων και περιουσιών, που αποκτήθηκαν με τον ανθρώπινο μόχθο. Η αλματώδης αύξηση της καύσης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, συνδυασμένη με την καύση του άνθρακα και τις πυρκαγιές των δασών, προκαλούν τη δυσανάλογη παραγωγή διοειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων, που όλα αυτά μαζί, αποτελούν αυτό που λέμε, φαινόμενο του θερμοκηπίου. Αυτό το φαινόμενο, είναι υπεύθυνο για την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη.Αυτή η αύξηση προοδευτικά θα φέρει την ασφυξία και την ερήμωση....

....Η παγκόσμια συνείδηση έχει ναρκωθεί. Τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού αργοπεθαίνει απο τη φτώχεια, την αρρώστια και την πείνα. Αυτά τα δισεκατομμύρια ψυχές, παιδιά ενός κατώτερου Θεού, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τα χειρότερα που έρχονται. Εξάλλου πόση σημασία έχει...ένας θάνατος που θα έρθει συντομότερα, απο κάποια άλλη αιτία. Κάποιοι μπορεί να το δουν.. σαν λύτρωση για τους κολασμένους της Γης. Το υπόλοιπο 1/3 του πληθυσμού, είναι κ' αυτό αδρανοποιημένο μέσα στους ιστούς μιας ανάπτυξης βιοτικής και οικονομικής, που τους συσκοτίζει το οπτικό πεδίο. Κι' αυτοί οι προνομιούχοι, αυτοί που γεννήθηκαν στις ανεπτυγμένες και προνομιούχες περιοχές του πλανήτη θα έχουν την ίδια μοίρα. Και γι' αυτούς, ο εφιάλτης της καταστροφής, το ίδιο μερίδιο επιφυλάσσει. Η εκδίκηση της φύσης θα τους συμπεριλάβει όλους, δίκαιους και άδικους....

[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ απο το Μυθιστόρημα: "ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΨΗΛΑ".

Υ.Γ. Στη διεθνή διάσκεψη για το κλίμα, που γίνεται στο Μπαλί, η χώρα μας δεν έχει καταθέσει τις απαραίτητες προτάσεις. Ένα Υπουργείο που "ασχολείται" με το περιβάλλον παρέα με τα δημόσια έργα, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Αυτή ίσως είναι και η εξήγηση για την απουσία προτάσεων....

"ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΥΧΟΛΟΓΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ"

Τις μέρες αυτές και μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου, διεξάγεται στο Μπαλί της Ινδονησίας, η "Παγκόσμια Σύνοδος του ΟΗΕ για τη λήψη μέτρων που θα ανακόψουν την υπερθέρμανση του Πλανήτη". Ο ΟΗΕ, ο χωρίς αποφασιστικές αρμοδιότητες, αλλά ειδικός "ληξίαρχος" καταστροφών και κινδύνων, κτυπάει πάλι το κουδούνι της αφύπνισης. Οι πανίσχυροι αυθέντες του κόσμου και οι δευτέρας κατηγορίας ισχυροί, που διαφεντεύουν τον Διεθνή αυτόν Οργανισμό, πάσχουν από αθεράπευτη βαρυκοία. Ένα παιχνίδι εντυπώσεων σε βάρος της αλήθειας και της ουσιαστικής αντιμετώπισης του προβλήματος του περιβάλλοντος, παίζεται με περισσή υποκρισία, ενώπιον των προβολέων της διεθνούς δημοσιότητας. Όταν τελειώσουν τα ψηφίσματα, βγούν τα πορίσματα και εκδοθούν οι αποφάσεις για τη λήψη μέτρων υπέρ της σωτηρίας του Πλανήτη, τότε θα αρχίσει ένας νέος κύκλος αθέτησης των αποφάσεων και εντονότερης καταστροφής του Πλανήτη. Ποιός θυμάται την συμφωνία του Κιότο; Μια συμφωνία που έγινε σε μια ανάλογη φιέστα σ' αυτή την Ιαπωνική πόλη. "Έπεσαν" βαρύγδουπες υπογραφές, αλλά οι ΗΠΑ, η Ρωσία, και η Κίνα δεν υπέγραψαν. Αυτοί που ρυπαίνουν περισσότερο, έβγαλαν την ουρά τους έξω. Φοβάμαι πως κ' αυτή τη φορά θα γίνουν τα ίδια. Όλη η φανταχτερή ιστορία θα μετατραπή σε "Μνημόσυνο για το Περιβάλλον".

"Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ"

Άντε τώρα να ετοιμάζεις μετακόμιση. Αυτή η μεταφορά με απασχολούσε περισσότερο απο όσο λογικά έπρεπε. Τη θυμάμαι σαν να έγινε σήμερα.

Να κουβαλάς τα έπιπλα, τα βιβλία, τα χαρτιά σου, τα ρούχα. Ότι έχει ένα σπιτικό, που πάντα είναι πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις. Αυτή η διαδικασία μοιάζει με ζερίζωμα, με κλείσιμο μιας περιόδου της ζωής μας, με ένα μικρό θάνατο που θα πάρει μαζί του το κέλυφος των αναμνήσεων μας.

Κέλυφος είναι το σπίτι. Αφήνουμε το ένα κέλυφος για να πάμε να κρύψουμε τις ελπίδες, τους φόβους μας και να νιώσουμε ασφάλεια και σιγουριά, σε ένα άλλο, καινούργιο.

Ένα νεόκτιστο σπίτι, παρθένο απο αναμνήσεις και ίσκιους απο προηγούμενους ενοίκους, είναι ελκυστικό, όπως ένα μικρό παιδί. Άόρατες, άγραφες και καθαρές σελίδες περιμένουν, να τις γεμίσει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που θα το κατοικήσουν.

Χαρούμενες στιγμές, ήρεμες μέρες, αλλά και καταιγίδες δυστυχίας, πόνου και απόγνωσης, ποτίζουν με το διάβα του χρόνου όλα τα σημεία μιας κατοικίας.

Αν περάσει κάποιος το κατώφλι ενός σπιτιού, που το κατοικούν, ή το κατοίκησαν άγνωστοι άνθρωποι, τότε με μια αίσθηση που δεν μπορεί εύκολα να προσδιορισθεί, γίνεται κάτι που ίσως πολλοί το έχουμε ζήσει, αλλά το ξεχνάμε γιατί δεν του δίνουμε σημασία, ή γιατί θεωρούμε παράλογη αυτή την αίσθηση, αυτή τη σκέψη.

Μπαίνοντας λοιπόν σε ένα σπίτι, πολλές φορές οι μυρωδιές, οι ίσκοι και ένα αβαρές ρευστό που είναι η "ψυχή" του σπιτιού, φλυαρούν και αποκαλύπτουν.

Νιώθεις αν εκεί στεγάστηκε η ευτυχία, η αγωνία, η αγάπη, ο πόνος το μίσος....

[Απόσπασμα απο τη Νουβέλα: "Ο ΘΕΙΟΣ"]

Από όπου κ' αν σε κοιτάξει κανείς....

....και όταν σ' ακούσει, νιώθει την ευαισθησία της αληθινής ποίησης. Προσφέρεις τόσα, όσα δεν φαντάζεσαι. Εύγε καλή μου φίλη.

"ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΓΑΘΟ"

Η πολιτική λειτουργία εξελίχθηκε μέσα από διαφορετικούς προβληματισμούς και κοινωνικές συνθήκες στη διάρκεια πολλών αιώνων.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η πολιτική φιλοσοφία επικεντρώνεται στην υπηρέτηση του "κοινού αγαθού", ή του κοινού συμφέροντος, όπως συνηθίζουμε να λεμε.

Η "προσγειωμένη" στην καθημερινή πρακτική, πολιτική πραγματικότητα, μας αποδεικνύει πως ο ρομαντικός όρος του "κοινού αγαθού", τις περισσότερες φορές αποτελεί μετεμφίεση έντονων ιδιοτελών σκοπών και συμφερόντων.

Το "κοινό αγαθό", επικαλούνταν ανέκαθεν οι δημοκρατικοί πολιτικοί σχηματισμοί. Το ίδιο αγαθό προβάλουν και διαφημίζουν ψευδόμενα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και το παρόμοιο ευαγγελίζεται ο ιδιότυπος φασισμός της εικονικής ψευδοπραγματικότητας. Κύρια εργαλεία για την επίτευξη του σκοπού τους, η επικοινωνιακή σύγχυση και η εξαφάνισης της πραγματικής είδησης.

Ο κόσμος έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο εργαστήρι δοκιμών, κάθε μεθόδου και τρόπου για πλύση εγκεφάλων. Τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι η ευτέλεια των πληροφοριών που παρέχονται, η ασημαντότητα των προσώπων που προβάλλονται και η απέραντη ανοησία που εκτοξεύεται σε βάρος της ενημέρωσης, της επιμόρφωσης και της ψυχαγωγίας των πολιτών του κόσμου.

Ζούμε στον αιώνα του πολιτικού εκφυλισμού και της "δημοκρατικής" νοσηρότητας. Το ερώτημα είναι: ως πότε;

"ΝΙΟΡΑΝΤΕΣ" Νο 2

Ο Σωσίπατρος ζούσε τις περισσότερες ώρες της μέρας του στο κόσμο του, στα νεφελώματα της φαντασίας του. Μια φιγούρα ανθρώπου ελκυστική και αξέχαστη. Σαν πρωταγωνιστής μιας ερωτικής commedia dell' arte, αυτοσχεδίαζε κάθε στιγμή το ρόλο του και τη συμμετοχή του στο αιώνιο παιχνίδι της ερωτικής κυριαρχίας και της αυτοεπιβεβαίωσης. Πληθωρικός στις κινήσεις και τις εκφράσεις του, επιζητούσε κάθε στιγμή την αναγνώριαση από γνωστούς και αγνώστους. Προσπαθούσε να είναι πάντα στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος, ιδιαίτερα αν ανάμεσα στους θεατές των "παραστάσεων" του υπήρχανε γυναίκες. Λάμπανε τα τεράστια μαύρα μάτια του, όταν αντίκριζε γυναίκα, την όποια γυναίκα. Όμορφες, άσχημες, ψηλές και κοντές, συμπαθητικές και άχαρες, σεμνές και άσεμνες, μικρές και μεσόκοπες, όλες οι γυναικείες παρουσίες είχανε να εισπάξουνε κέρδη ενδιαφέροντος απο τον ήρωα μας. Έκανε την κάθε γυναίκα να νιώθει μοναδική, έστω κ' αν αυτή καταλάβαινε το παιχνίδι του. Οι ασκημούλες, που η ζωή δεν τους επεφύλασσε κολακείες και ύμνους για ομορφιά, βρίσκανε σ' αυτόν τον απεσταλμένο ίσως απο τον ουρανό, θεράποντα της γυναικείας φιλαρέσκειας, τον άγγελο της ψυχολογικής τους ικανοποίησης....

...Και δεν μας λες ορέ Σωσίπατρε, δεν είναι αμάρτημα να πηγαίνει κανείς με γυναίκες και να κάνει ακολασίες;

-Ώσκε [όχι], ψυχή μου να σε χαρώ. Αμάρτημα θανάσιμο είναι να υπάρχει γυναίκα και να μην τη κατακτάς. Να υπάρχει χωράφι και εσύ να το αφήνεις ακαλλιέργητο. Αμάρτημα σου λεω, μεγάλο. Ακη μου.

-Μα ορέ Σωσίπατρε, η θρησκεία δε μας λέει πως πρέπει να αποφεύγουμε τσι απολάψεις και τα αμαρτήματα τσι σάρκας;

-Ετούτα τα λέει, δε λεω το αντίθετο. Ρώτα όμως ποιός άνθρωπος με υγεία τα εφαρμόζει; Τα κιτάπια των παπάδων λένε, πως αν με ερεθίσει το όκιο {μάτι] μου, να το βγάλω. Αν το εφαρμόζαμε αυτό, ψυχή μου, τότε η ανθρωπότητα θα ήτανε τυφλή. Τυφλοπόντικες, θύματα των φανατικών θα καταντούσαμε....

Ο Νιοράντες ο Σωσίπατρος κ' εγώ, σας στέλνουμε ευχές για καλό μήνα.

"Ο ΝΙΟΡΑΝΤΕΣ"

Αν μπορούσε να γίνει μια ακριβής καταμέτρηση, οι νιοράντηδες θα αποτελούσανε σημαντικό ποσοστό του γενικού πληθυσμού των νησιών του Ιονίου. Νιοράντες σημαίνει: φιγουραντζής, εγωπαθής, επιδειξιμανής λογάς, φαφλατάς, τερατολόγος. Όλα αυτά και άλλα πολλά μαζί. Η ινιοραντία είναι ταυτότητα συμπεριφοράς πολλών Επτανησίων. Στην Κέρκυρα ανθούσε και ανθεί αυτό το είδος, που αν το εξετάσει κανείς προσεκτικά, έχει να κάνει με τη συναισθηματική αστάθεια, την ανάγκη αναγνώρισης και παραδοχής απο το κοινωνικό περιβάλλον κάποιων ευαίσθητων ανθρώπων. Και επειδή ο χαρακτήρας των κατοίκων διαμορφώθηκε χρόνια και χρόνια, σε κλίμα εξωστρέφειας ιταλικής, αυτό το είδος επικοινωνίας με τις πομπώδεις εκφράσεις, τις χειρονομίες και τις μελοδραματικές εκρήξεις, έγινε μοναδικό χαρακτηριστικό για τον πλούτο και τον ρομαντισμό που έχει ως κύρια πηγή της ύπαρξης του.

Επιδειξιμανείς,, λογάδες, φαντασμένοι και εξωστρεφείς υπάρχουνε παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Πουθενά όμως δεν θα συναντήσετε τόσο χαριτωμένους, ευρηματικούς και πραγματικούς καλλιτέχνες της υπερβολής στο λόγο και στη φαντασία, όσο εκεί, στα μέρη όπου τα νερά του Ιονίου χαιδεύουν τρυφερά τις ακτές των νησιών και νανουρίζουν τα μεγάλα παιδιά, τους ινιοράντηδες....

[Από το βιβλίο: Ο Νιοράντες και άλλες κορφιάτικες κωμικο-τραγικές ιστορίες. Εκδόσεις: "Απόστροφος"}

"ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ........"

Μωρέ Παύλο, αύριο γράφουμε έκθεση. Εσύ που ξέρεις πολλά και είσαι ταλέντο στα φιλολογικά, πες μου καμιά ιδέα, κανένα θέμα, μήπως και πέσω μέσα. Βοήθησε με σε παρακαλώ.

-Τί να σου πω; Η έκθεση είναι άβυσσος, αλλά τέλος πάντων. Υποθέτω πως η σχολή της αστυνομίας θα βάλει θέματα που έχουνε κάποιο πατριωτικό νόημα. ίσως περί φιλοπατρίας, σεβασμού στους νόμους, αγώνων του έθνους κλπ. Αν το θέμα έχει σχέση με τους αγώνες για την πατρίδα, τότε μπορείς ν' αρχίσεις με ένα ρητό: "Ανδρών επιφανών πάσα Γη τάφος", για παράδειγμα. Του είπα και πολλά άλλα, για τον πρόλογο, το θέμα και τον επίλογο κ' εκείνος έφυγε ευχαριστημένος και με την υπερβολική αυτοπεποίθηση που έχει συνήθως ένας βλάκας. Ήτανε σίγουρος για την επιτυχία του, μετά από το σεμινάριο, της μια ώρας που του έκανα. Το απόγευμα της άλλης μέρας, μου τηλεφώνησε γεμάτος χαρά.

-Παύλο μου, φώναξε, έσκισα. Άρχισα με το ρητό που μου είπες.

-Ποιο ρητό;

-"Ανδρών επιφανών πάσα Γη τάφος"

-Μπράβο. Πες μου όμως και το θέμα που σας έβαλαν.

-Να. "Η συγκοινωνία στοιχείο για την ανάπτυξη του πολιτισμού".

-Και έγραψες μωρέ σ' αυτό το θέμα, αυτό το ρητό; Κάηκες κακομοίρη μου.

-Δεν ήξερα άλλο ρητό. Έγώ πάντως σου λεω πως πήγα καλά.

Και πράγματι πήγε καλά. Όχι αυτός και τα γραφτά του. Το ισχυρό μέσον που είχε, πήρε άριστα για λογαριασμό του. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, ίσως οι βαθμολογητές να είχανε και την ιδιότητα των προφητών και να προβλέψανε τη ραγδαία αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων. Οπότε, "πάσα Γη τάφος, οι δρόμοι, επιφανών και μη"...

Απο τό μυθιστόρημα: "Θα με βρεις στον αστερισμό του Ωρίωνα".

"ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΥ"

.... Άπλωσε το χέρι της και έπιασε τρυφερά το δικό του. Έκλεισε τα μάτια και ένιωσε πως εκείνη τη στιγμή, στον κόσμο ολάκερο, υπήρχε μόνο αυτή κ' αυτός.

Μετά από λίγο, γύρισε στη μεριά του και τον φίλησε απαλά στα κλειστά του μάτια. Χωρίς λέξη, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκε. Μπήκε στο ασανσέρ και πριν γυρίσει το κλειδί στην πόρτα της, αυθόρμητα πήγε στο μπαλκόνι του διαδρόμου. Κοίταξε κάτω και είδε το αυτοκίνητο του, ήτανε ακόμα εκεί, παρκαρισμένο. "Ζεί ακόμα τις στιγμές της σιωπής μας;" αναρωτήθηκε σχεδόν συγκινημένη. Περίεργη νύχτα, σαν να υπήρχε κάτι μαγικό στην ατμόσφαιρα, έτσι της φάνηκε. "Σαν την Ιουλιέτα, που κοιτούσε απο το μπαλκόνι το Ρωμαίο, μοιάζει αυτή η φάση. Μόνο που εγώ δεν έχω πλεξούδες και πολύ μακριά μαλλιά,για να του τα προσφέρω σαν σκάλα, για ν' ανέβει. Και αυτός σίγουρα δεν έχει προπονηθεί για αναρριχήσεις. Της καρδιάς όμως το σκίρτημα παραμένει ίδιο σε όλους τους αιώνες και σε όλες τις εποχές"...

"Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ"

Ο έλεγχος της επικοινωνίας, είναι το ισχυρό μέσο επιβολής νέων κανόνων, ενός νέου ενιαίου "πολιτισμού", νέων καταναλωτικών συνηθειών, νέων προτύπων, νέας "αισθητικής" αντίληψης.

Η πολιτική παρέμεινε μόνο ως όρος και αντικαταστάθηκε απο την "πολιτική διαχείρηση". Ο εργαζόμενος, μετατράπηκε σε¨"απασχολήσιμο" και ο λαός, το κορυφαίο σημείο αναφοράς του Συντάγματος, αναφέρεται σπάνια και αντικαταστάθηκε από τον όρο "κοινωνία" κ' αυτό δεν γίνεται τυχαία.

Στο περιβάλλον της Παγκοσμιοποίησης δεν χρειάζονται πολιτικοί με οράματα, με ικανότητες, που να υπερβαίνουν την κλίμακα της μετριότητας. Απλοί διαχειριστές των αποφάσεων που σχεδιάζονται στα ισχυρά κέντρα των Παγκοσμιοποιημένων συμφερόντων, χρειάζονται.

Η ισοπέδωση και η ομοιογραφία της ασημαντότητας, είναι οι νέες θεότητες του Παγκόσμιου χωριού, όχι μόνο στον τομέα της πολιτικής, αλλά και σε κάθε τομέα πολιτισμού και τέχνης.

"Λογοτεχνικά ρινίσματα"..

...Με το που έβαλε το κλειδί στην κλεδαριά της πόρτας του διαμερίσματος της, ένιωσε τη διαφορά μέσα της. Το σπίτι της δεν την τράβηξε, της φάνηκε ξένο."Είναι κ' αυτό ένα μέρος από το παρελθόν που πρέπει ν' αφήσω πίσω μου. Τρελό, δε λέω, αλλά η αλλαγή μου θέλω να είναι ριζική. Ουσιαστικά δεν υπάρχει τίποτα που να θέλω να κρατήσω από τα πριν. "Μαύρη πέτρα έριξα πίσω μου φεύγοντας", έλεγε η γιαγιά μου. Το ίδιο το είπε και η μάνα μου, όταν πήρανε η καθεμιά τους, σε διαφορετικές εποχές κ' αλλιώτικες συνθήκες, τη μεγάλη απόφαση για κάτι καινούργιο στη ζωή τους. 'Ωρα να ρίξω και εγώ τη δική μου πέτρα πίσω μου. Αυτό το σπίτι με στενεύει και είναι γεμάτο από τους ίσκιους μιας αποτυχημένης ζωής. Μιας ζωής που ήτανε σε όλα της, λάθος. Το "προικώο" που μου έδωσε ο πατέρας μου, δε μου ταίριαξε ποτέ και τώρα θέλω να το ξεφορτωθώ το ταχύτερο. Όσο πιο γρήγορα απομακρυνθώ, από τις τοξίνες μιας αποτυχημένης ζωής, τόσο το καλύτερο".

...Ο ήχος του κινητού της τη συνέφερε από τις σκέψεις της. Η φωνή του Παύλου ακούστηκε ζωηρή, αισιόδοξη και ευχάριστη.

-Το τελευταίο τρίωρο δε σου είπα σ' αγαπώ κ' αυτό με πιέζει, πρέπει να το πω. Που βρίσκεσαι αγαπημένη μου;

-Πριν δέκα λεπτά μπήκα στο σπίτι μου.

-Δέκα λεπτά και δε μου τηλεφώνησες ακόμα; Τι είπαμε;

-Ήμουνα συγκλονισμένη απο την αλλαγή που έφερες στη ζωή μου. Τη συνειδητοποίησα αμέσως, σε όλη της την έκταση. Μπαίνοντας εδώ μέσα, νιώθω το χώρο ξένο, αντιπαθητικό. Δε με χωράει τι σπίτι μου, δε με χωράει τίποτα.

-Αυτά τα συμπτώματα που έχεις, με κάνουνε ευτυχισμένο. Θέλεις να βγάλεις το "πουκάμισο" της προηγούμενης ζωής σου και νιώθεις πως σου λείπω. Τελείωνε γρήγορα, όσο μπορείς πιο γρήγορα και έλα κοντά μου. Τα ίδια αισθάνομαι κι εγώ με σένα. Αισθάνομαι ασφυκτικά χωρίς την παρουσία σου...

[Μικρό απόσπασμα απο το μυθιστόρημα:"Θα με βρεις στον αστερισμό του Ωρίωνα".

"ΜΑΚΙΑΒΕΛΛΙ".. Γεννήθηκε το 1469....

...ζει μέχρι σήμερα και ίσως.., για πάντα.

"Η τύχη μου το έφερε και μη ξέροντας να μιλώ, ούτε για του μαλλιού, ούτε για του μεταξιού τις δουλειές, ούτε για τα κέρδητα, ούτε για τις χασούρες, μου ταιριάζει να μιλώ για το κράτος". [Νικολό Μακιαβέλλι 9-4-1513].

Στη σκέψη του Μακιαβέλλι υπάρχουν δύο στοιχεία εκ διαμέτρου αντίθετα, που οδηγούν όμως στη διάκριση της πολιτικής από την ηθική.

Το πρώτο στοιχείο: Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κακός, άρπαγας και φιλόδοξος.

Εφ όσον λοιπόν η πολιτική είναι η τέχνη της διακυβέρνησης των ανθρώπων, όπως αυτοί είναι και όχι, όπως θα έπρεπε να είναι, τότε αν ταυτίσουμε την πολιτική με την ηθική, θα έχουμε αποτυχία στους στόχους και τους σκοπούς της πολιτική.

Σημείωση: Αυτόν τον χυδαίο κυνισμό, κάποιοι τον μεταφέρουν εκατοντάδες χρόνια ως εργαλείο ρεαλιστικής πολιτικής και τον εφαρμόζουν, δυστυχώς με επιτυχία εις βάρος των λαών.  

"ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ...ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΣ"

Δύσκολοι καιροί για ονειροπόλους. Για τους χωρίς ομπρέλα πολιτικής και οικονομικής προστασίας, φιλόδοξους και ικανούς να προσφέρουν στα κοινά.

Τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και οι σκηνοθέτες της εικονικής πραγματικότητας, μπορούν να κάνουν "θαύματα". Αυτά τα μέσα, έχουν την αποστολή να στηρίζουν το κλειστό κύκλωμα εξουσίας. Η πλύση εγκεφάλου των πολιτών-καταναλωτών, είναι το βασικότερο εργαλείο επιτυχίας και διατήρησης της ισορροπίας του συστήματος της ελεγχόμενης εξουσίας.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές δεν θέλω να κολακέψω και να βγάλω έξω απ' τις ευθύνες τη μεγάλη μερίδα του λαού που συμβάλει με την επιπολαιότητα, τη ελαφρότητα και τη αμάθεια του, στη διατήρηση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης.

Οι ευθύνες υπάρχουνε, αλλά υπάρχουνε και πολλά ελαφρυντικά γ' αυτούς που φτάνουνε στο εκλογικό τους τμήμα με το ψηφοδέλτιο σταυρωμένο, απο πριν και από άλλους.

Η πολιτική και τα οράματα έχουνε αντικατασταθεί απο την αλήθεια της "τηλεόρασης".

Μια πασαρέλα ασημαντότητας και ασχετοσύνης βομβαρδίζει τον πολίτη-καταναλωτή. Η είδηση δεν υπάρχει πλέον, έχει μεταλλαχθεί σε θέαμα. Ένας αντιδημοκρατικός μηχανισμός κατασκευάζει τις αναγνωρισημότητες για τους κάθε είδους εκλεκτούς της διαπλοκής και της συναλλαγής.

Τα σοβαρά θέματα αγνοούνται, η υποβαθμίζονται και κυριαρχούν τα ασήμαντα, τα χυδαία και τα γελοία. Αυτός ο γενικός ευτελισμός δεν αποτελεί τυχαίο φαινόμενο, δεν είναι γέννημα της συγκυρίας. Είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου παρέμβασης στην κοινή γνώμη και προβολής ατόμων, απόψεων και θέσεων που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και.. η "ελευθερία"

Ολα τα κράτη, στην πρακτική έκφραση, υπόσχονται μια "δίκαιη τάξη" και κατ' επέκταση ασφάλεια της κοινωνικής και οικογενειακής ζωής των πολιτών.
Στην εφαρμογή, σχεδόν κατά κανόνα, αυτή η περίφημη "τάξη", είναι άδικη, καταπιεστική και απάνθρωπη για τους αδύναμους.
Οι κρατούντες, σε κάθε περίπτωση και σε όλους τους τόνους, υπόσχονται "ελευ
θερία", ατομική και κοινωνική.
Στην πράξη, αυτό που εννοούν ως "ελευθερία", αποτελεί χοντροκομμένο άλλοθι
του οικονομικού αποκλεισμού των ανίσχυρων, με παράλληλη αστρονομική αύξη
ση της οικονομικής κυριαρχίας των εκλεκτών.
Η "τάξη", που ευαγγελίζονται και εφαρμόζουν "υπέρ" των πολιτών- "υπηκόων" τους, εφαρμόζεται συνήθως, με ασφυκτικό έλεγχο. {Οι κάμερες παρακολούθη
σης και παραβίασης των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, βαφτίζον
ται, ως μέσα για την προστασία της "τάξης" και της ασφάλειας του κοινωνικού συνόλου}.

ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΛΑΜΠΡΟ...

Πριν δυο αιώνες, ένας ποιητής, ο Σπυρίδων Βασιλειάδης, ένιωθε πόνο και απόγνωση αντικρίζοντας, τα κυριολεκτικά αδέσποτα παιδιά, της Αθήνας. Τα μικρά παιδιά που φερμένα απ' τα χωριά τους, τα περισσότερα "νοικιασμένα", από κάποιους δουλεμπόρους ονείρων, δούλευαν απ' το πρωί μέχρι το βράδυ, για ένα κομμάτι ψωμί και για μια βρώμικη άκρη στην αποθήκη του αφεντικού για ύπνο και ξεκούραση. Πολλά απ' τα παιδάκια, δούλευαν σαν λούστροι στους δρόμους της Αθήνας και φυσικά τις εισπράξεις τις κατέθεταν στους "ενοικιαστές" , αφέντες της ύπαρξης τους.

Η ευαισθησία του Βασιλειάδη, οδήγησε στην ίδρυση του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός". Στις φιλόξενες αίθουσες του λειτουργούσε νυκτερινό σχολείο για τα δυστυχισμένα αυτά παιδιά.

Σήμερα, δύο αιώνες μετά, ο "Παρνασσός" εκτός των πολλών άλλων δραστηριοτήτων του, λειτουργεί πάλι, το νυκτερινό δημοτικό του σχολείο. Μαθητές του αυτή τη φορά, είναι οι ξένοι μετανάστες. Περίπου 400 μαθητές γεμάτοι όνειρα για επιβίωση στον τόπο μας.

Τελικά, μόνο οι ονειροπόλοι και οι κοινωνικά ευαίσθητοι, προσφέρουν ανθρωπιά και ελπίδα, σ' αυτή τη χώρα;

"ΕΔΩ...ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ"

34 Χρόνια απο τότε... Πέρασε το μήνυμα του Πολυτεχνείου; Νομίζω, πως αυτά τα μηνύματα, περνάνε μόνο, όταν ο καθέναν υψώσει ένα πολυτεχνείο μέσα του.
Όταν ενήμερος και αποφασισμένος, αντισταθεί στην ευτέλεια, στην υποβάθμι
ση της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής. Ο Εχθρός της δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών, δεν έρχεται πλέον με άρματα μάχης και ξερονήσια, προς "ανάνηψιν" των αντιφρονούντων. Εχει προσφορότερους τρόπους για να κυριαρχήσει και να μας υποδουλώσει, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Κυριάρχος τρόπος, είναι η καλά σχεδιασμένη αποβλάκωση του πολίτη και η μετατροπή του σε άβουλο υπήκοο, καταναλωτή. Υπάρχουν τρόποι απλοί και αποτελεσματικοί. Να, σήμερα, αντί της αποβλακωτικής τηλεόρασης, ας ανοίξουμε για λίγο ένα βιβλίο. Θα είναι το πρώτο βήμα ενός υπέροχου ταξιδιού απεξάρτησης. Ας μην ξεχνάμε πως το πιο σημαντικό μέρος ενός ταξιδιού,.. είναι το πρώτο βήμα.

Η "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ"

Η "δημοκρατία του καναπέ" και η μετατροπή του πολίτη απο τη θέση του συμμετόχου των πολιτικών εξελίξεων, σε ανενεργό θεατή των κατασκευασμένων, ή παραποιημένων εικόνων και εντυπώσεων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, που είναι ανάλογες και συμβατές με την κατεύθυνση των συμφερόντων των ισχυρών κέντρων οικονομικής εξουσίας, είναι το μεγάλο πρόβλημα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Ο πολίτης παγιδεύεται και εκχωρεί άθελά του ένα μέρος της ελευθερίας του. Η πολιτική, οι πολιτικοί και οι πολίτες, αντιμετωπίζονται σαν όργανα, καταναλωτές και προιόντα, προορισμένα να υπηρετούν ένα σύστημα ποικίλων συμφερόντων.

Οι συνθήκες μιας ιδιότυπης πολιτικής αγοράς, οι εντυπώσεις χωρίς περιεχόμενο, τα συντεχνιακά συμφέροντα και οι πελατειακές σχέσεις του πολίτη με κάθε είδους εξουσίες, υπονομεύουν την ποιότητα της δημοκρατίας και

χαλκεύουν δεσμά για τον καθένα μας.

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ "ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ"

Η διαχρονική "συντεχνία" του Ελληνικού κατεστημένου τιμά, θυμιατίζει και προσεύχεται στο άγιο προστάτη του, τον Πάπα Κλήμη τον Ζ' της Ρώμης. [1523-1534], τον πρώτο διδάξαντα τον νεποτισμό. Στη δράση αυτού του "άγιου" ανθρώπου χρωστάμε τον όρο νεποτισμός [Nepo=ανεψιός].

Ο πάπας αυτός έμεινε στην ιστορία, γιατί δικρίθηκε στην προώθηση συγγενών του σε καίριες θέσεις του παπικού κράτους.

Θα υποτιμούσα τη στοιχειώδη νοημοσύνη αν γινόμουνα περισσότερο περιγραφικός σε ομοιότητες του πάπα Κλήμη και της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας. Κλειστό κύκλωμα ο Κλήμης, πριν 483 χρόνια, εφτασφράγιστο κύκλωμα εξουσίας και ισχύος σήμερα για συγγενείς και παρατρεχάμενους.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ του Δήμου ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ και ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ "ΤΑ ΙΟΝΙΑ", σας προσκαλούν στην εκδήλωση- αφιέρωμα, στον Εθνικό μας ποιητή ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΣΟΛΩΜΟ για τα 150 χρόνια απο το θανατό του.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ και ώρα 20:30, στο αμφιθέατρο του Κολλεγίου [Γραβιάς 6 Αγία Παρασκευή].

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Χαιρετισμός απο την Πρόεδρο του Συλλόγου Ελένη Κονοφάου

Χαιρετισμός απο τον Δήμαρχο Αγίας Παρασκευής Βασίλη Γιαννακόπουλο

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ- ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ

Γιώργος Καπράνος Πρώην Νομάρχης, Συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ: ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟΣ

Αθηνά Βλαχιώτη, Ποιήτρια

150 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ

Μουσικοποιητικό θεατρικό Δρώμενο, αφιερωμένο στον Εθνικό μας ποιητή.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:

Γιάννης Χριστόπουλος, τενόρος

Δημήτρης Πλατανιάς, βαρύτονος

Φρίξος-Διονύσιος Μόρτζος, πιάνο

Μέλη του θεάτρου "Δίδελφυς"

Γιώργος Κάκης Κωνσταντινάτος

Αγγελική Παπαθανασοπούλου

Γιώργος Καπετανάκος

Αλέξανδρος Καψωμενάκης

Κείμενο-Αφήγηση: Ράνια Βισβάρδη

Σκηνοθεσία: Γιώργος Κακής

Παρουσιάζει η : Στέλλα Σαρακίνη-Μεντζελοπούλου

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Το ερώτημα που μπαίνει όταν αρχίζει κανείς να ασχολείται, μ' αυτό το πανάρχαιο, αλλά καινούργιο, όσον αφορά τη σύγχρονη εφαρμογή του, φαινόμενο της Επικοινωνίας, είναι:"Μιλάμε για επιστήμη ή για τέχνη;" Κανείς δεν μπόρεσε μέχρι τώρα να το προσδιορίσει και να το οριοθετήσει με ακρίβεια. Απλά είναι και τα δύο, επιστήμη και τέχνη μαζί. Επιστήμη γιατί διερευνά την ανθρώπινη ψυχολογία, το συναισθηματικό κόσμο, τις ανθρώπινες αδυναμίες και τα ελαττώματα. Και είναι τέχνη, όταν αναζητάει τρόπους πρακτικούς, για να τους χρησιμοποιήσει σαν εργαλεία εφαρμογής, με σκοπό να επηρεάσει και να κατευθύνει τους πολίτες μιάς χώρας, εκεί που οι κατέχοντες τις πάσης φύσεως εξουσίες επιδιώκουν, για λόγους οικονομικού συμφέροντος και ισχύος.

Λόγοι εμπορικοί, κέρδους και οικονομικών συμφερόντων, συνθέτουν τη διαφημιστική επικοινωνία. Λόγοι πολιτικοί οδηγούν στην πολιτική επικοινωνία και λόγοι θεολογικοί, στη θρησκευτική επικοινωνία.

Πολλές φορές τα όρια ατονούν κι' ετσι οι επιχειρηματικές ανάγκες του κέρδους, επλέκονται με την πολιτική. Της αφαιρούν χώρο, την κατευθύνουν, την ποδηγετούν και την εκτρέπουν από τον προορισμό και την αποστολή της.

Πολλές φορές, επίσης και η θρησκευτική επικοινωνία εισχωρεί στο χώρο της πολιτικής, υποκρινόμενη, ότι δεν ασχολείται με την πολιτική, αλλά ...με τη σωτηρία των ψυχών.

Μια πρώτη ματιά, μας οδηγεί σε ένα πρώτο συμπέρασμα. Ολα τα είδη της επικοινωνίας, για πετύχουν τους σκοπούς τους, επιδιώκουν να εκπορθήσουν το χώρο της πολιτικής ισχύος.....

[Απόσπασμα απο το μυθιστόρημα: "ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΨΗΛΑ"]

ΠΟΙΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Ιστορία δε γράφουνε μόνο τα Έθνη, οι θρησκείες, οι ιδεολογίες και οι κοινωνικοί αγώνες. Τις πιο συναρπαστικές σελίδες τις γράφουνε οι άγνωστοι, οι άσημοι. Η ιστορία έχει μια ιδαιτερότητα. Προσφέρεται σε περισσότερες απο μια αναγνώσεις και ερμηνείες. Υπάρχουνε οι εκδοχές των νικητών που επικρατούν και οι εκδοχές των ηττημένων που θάβονται για χρόνια στα χρονοντούλαπά της.

Κυρίως την ιστορία τη γράφουνε οι απλοί, αδύναμοι άνθρωποι που βρίσκονται θεατές και θύματα των γεγονότων που σημαδεύουνε τη ζωή τους, χωρίς να το επιδιώκουνε, χωρίς να το θέλουνε. Απο την εποχή που οργανώθηκαν οι πρώτες κοινωνίες, αυτοί που είχανε τη δύναμη και την κυριαρχία με το μέρος τους, πάντα επιδιώκανε να γράψουνε με το δικό τους μολύβι την ιστορία. Το δίκαιο του νικητή συνοδεύεται απο την ιστορία που γράφει ο νικητής. Πρέπει να περάσουνε πολλά χρόνια, να διασταυρωθούν τα στοιχεία, για να μπορέσει τότε να αναδειχθεί ένα μέρος της ιστορικής αλήθειας.

[Ένα μικρό απόσπασμα απο τον πρόλογο του μυθιστορήματος "Θα με βρεις στον αστερισμό του Ωρίωνα"

ΤΑ ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Στη δεκαετία του 60, ο ιστορικός Ντάνιελ Μπούρστιν, είχε κάνει την πρόβλεψη πως τα μόνα αυθεντικά, αληθινά γεγονότα που θα προβάλλονται στο σύγχρονο κόσμο των ψευδογεγονότων, θα είναι τα εγκλήματα και τα αθλητικά επιτεύγματα.

Η πραγματικότητα που βιώνουμε ξεπέρασε κ' αυτή τη δυσάρεστη πρόβλεψη.

Ούτε τα εγκλήματα, ούτε οι αθλητικές επιτεύξεις δεν αποτελούν αυθεντικά γεγονότα προβολής απο τα μέσα ενημέρωσης.

Τα εγκλήματα σε πολλές περιπτώσεις προσαρμόζονται στους κανόνες της τηλεθέασης και οι αθλητικές επιτεύξεις, σε πλήθος περιπτώσεων, είναι ...ντοπαρισμένες.

Η ισοπέδωση των πάντων και η ομοιομορφία της ασημαντότητας είναι οι νέες θεότητες του παγκόσμιου "χωριού", όχι μόνο στον τομέα της πολιτικής, αλλά σε και σε κάθε μορφή πολιτισμού και τέχνης.

Χάθηκε το μαγνητικό ρευστό της ζωντανής και ουσιαστικής επικοινωνίας.

Νομίζω πως η μόνη ελπίδα για καθαρή επικοινωνία, είναι το διαδίκτυο. Η μόνη μέχρι στιγμής όαση δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης.

Ίσως είναι το τελευταίο οχυρό που πρέπει να κρατηθεί.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ, πραγματοποίησε εκδήλωση με θέμα: ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ...50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ".
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ, Συγγραφέας, μέλος της Ε.Ε.Λ.
Προλόγισαν: Η Πρόεδρος ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ-ΤΖΑΒΑΡΑ και ο Γενικός Γραμματέας ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ.
Αποσπάσματα απο τα έργα του Νίκου Καζαντζάκη διάβασαν:
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΙΜΟΥΛΑΚΗ, Καθηγήτρια- Φιλόλογος
ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ, Παιδαγωγός και οι ηθοποιοί:
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ και ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΣΙΑΚΟΣ
Μουσικό πρόγραμμα: τραγούδια γραμμένα για τον Νίκο Καζαντζάκη.
Τραγούδησε: ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ και έπαιξαν οι μουσικοί:
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΟΡΝΗΛΑΚΗΣ [Λύρα] και ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΒΙΡΑΚΗΣ [Λαούτο]

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Σε μια εποχή ρευστή, που η εντύπωση της κινούμενης άμμου κυριαρχεί στην πολιτική και την κοινωνική ζωή, η απόφαση μου να γράψω για τη χαμένη αθωότητα της πολιτικής, νομίζω πως μοιάζει με το εγχείρημα του Σίσυφου. Ύπάρχουν άλλωστε τόσα και τόσα θέματα ελκυστικά και ενδιαφέροντα για να διοχετεύσει κανείς την αγωνία και την ανάγκη του για γραπτή επικοινωνία.
Υπήρχε λοιπόν ποτέ, αθωότητα στην πολιτική;
Ίσως ποτέ.
Αυτή η πανάρχαια υπόθεση στην ιστορία της ανθρωπότητας, η πολιτική, η τέχνη του εφικτού  όπως συνηθίζουμε να λεμε, ποτέ δεν χαρακτηριζόταν από ρομαντισμό και αθωότητα.
Όταν κάποιοι κατέχουν την εξουσία και την ευθύνη των αποφάσεων, δεν είναι δυνατόν εκ των πραγμάτων να καταλαμβάνονται απο ρομαντικές ευαισθησίες και αθωότητα στις σκέψεις τους.
Με τη βοήθεια των συγκριτικών στοιχείων και διεισδύοντας κάτω απο την επιφάνεια των πραγμάτων, διαπιστώνουμε πως συγκριτικά με τον σημερινό εκφυλισμό της πολιτικής ως ιδέας και δράσης, υπήρξανε και εποχές που η πολιτική είχε στοιχεία αθωότητας και φλόγα προσφοράς.
Λενε πολλοί και δεν έχουνε άδικο, πως ο κάθε λαός, απολαμβάνει τις πολιτικές ηγεσίες που του ταιριάζουν, που του αρμόζουν, που είναι ανάλογες με τη αξία του.
Αυτό είναι σωστό, αλλά μόνο θεωρητικά.
Σήμερα, που η πολιτική απουσιάζει δραματικά και που έχει αντικατασταθεί απο τις ισχυρές εντυπώσεις, που προκαλεί η νέα "θεότητα", η εικόνα και η συνεχής προβολή θέσεων και απόψεων που ιεραρχούνται επιλεκτικά, ο πολίτης έχει δυνατότητες ορθής επιλογής πολιτικής ηγεσίας;

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Σε μια εποχή ρευστή, που η εντύπωση της κινούμενης άμμου κυριαρχεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή, η απόφαση μου να γράψω για τη "χαμένη αθωώτητα της πολιτικής", νομίζω πως μοιάζει με το εγχείρημα του Σίσυφου.Υπάρχουν τόσα και τόσα θέματα, ελκυστικά και ενδιαφέροντα για να διοχετεύσει κάποιος την αγωνία και την ανάγκη του για γραπτή επικοινωνία. Είναι άραγε ελκυστικό θέμα η συγγραφή ενός βιβλίου για την πολιτική και τη χαμένη της αθωώτητα; Το εγχείρημα μπορεί να είναι χαμένο απο χέρι, αν κάποιος σκεφτεί, πως όλη αυτή η ιστορία δεν έχει καλό σημείο στήριξης.

Αυτό το πιο παλιό παραμύθι στην ιστορία της ανθρωπότητας, η πολιτική, η τέχνη του εφικτού, όπως συνηθίζουμε να λεμε, ποτέ δεν χαρακτηριζότανε απο ρομαντισμό και αθωώτητα. Όταν κάποιοι έχουνε την εξουσία και την ευθύνη των αποφάσεων, δεν είναι δυνατόν να καταλαμβάνονται απο ρομαντικές ευαισθησίες και αθωώτητα στις σκέψεις και στις αποφάσεις τους.

Με τη βοήθεια των συγκριτικών στοιχείων και διεισδύοντας κάτω απο τη επιφάνεια των πραγμάτων, διαπιστώνουμε πως: συγκριτικά με τον σημερινό εκφυλισμό της πολιτικής, ως ιδέας και δράσης, υπήρξανε και εποχές που η πολιτική είχε στοιχεία αθωώτητας και φλόγα για προσφορά.

Λενε και δεν έχουνε άδικο, πως ο κάθε λαός απολαμβάνει τις πολιτικές ηγεσίες που του ταιριάζουν, που του αρμόζουν, που είναι ανάλογες με την αξία του.

Αυτό το επιχείρημα είναι σωστό, αλλά μόνο θεωρητικά.

Όταν μιλάμε για αντιπροσωπευτικές Δημοκρατίες, με ιδανική λειτουργία των θεσμών και του Κοινοβουλίου, εύκολα θα σκεφτεί κανείς, πως ο λαός επιλέγει και εκλέγει την ηγεσία του αβίαστα και ανεπηρέαστα, σύμφωνα με την κρίση του. Σε παλαιότερες εποχές, αυτό σε κάποιο βαθμό, μπορεί να συνέβαινε.

Σήμερα τι ισχύει;

[Αυτό είναι ένα ερώτημα που χρειάζεται συζήτηση και ανάλυση]

Σημείωση: Το πιο πάνω απόσπασμα αποτελεί ένα μέρος του προλόγου του υπό έκδοση βιβλίου μου, με τίτλο: "Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ".

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ .....50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Το 2007, έχει χαρακτηριστεί ως έτος Καζαντζάκη. Σ' ολόκληρη τη χώρα έγιναν και γίνονται πολλές εκδηλώσεις για τη μνήμη και το έργο του.

Πέρασαν 50 χρόνια απο τότε που η σμίλη του μαρμαρογλύπτη χάραξε στην επιτύμβια πλάκα του Νίκου Καζαντζάκη, τα λόγια που έμειναν για πάντα σαν σημείο αναφοράς στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια: "Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος".

Δεν είναι καθόλου εύκολο να αναλύσεις την προσωπικότητα και το έργο αυτού του ανθρώπου. Ούτε είναι εύκολο να βρεις κάποιον άλλο, για να τον συγκρίνεις.

Ο Καζαντζάκης υπήρξε μοναδικός και παραμένει πενήντα χρόνια μετά το θάνατό του, μοναδικός.

Αναζήτησα με τη σκέψη μου κάποια άλλη Παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα του πνεύματος και της τέχνης για να τον ταυτίσω. Βρήκα κάποιον στο χώρο της μουσικής, κ' αυτός είναι ο Μπετόβεν. Γιατί; Γιατί και οι δύο είχανε κοινό σημείο αναφοράς στα έργα τους, τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο με τις αδυναμίες, τους φόβους, τις δυνατότητες αλλά και την αξιοπρέπεια του. Ήτανε και οι δύο απόλυτα ανθρωποκεντρικοί στις δημιουργίες τους.

ΕΝΑΣ ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ του ΜΕΣΑΙΩΝΑ αναζητούσε τη ...ΛΥΔΙΑ ΛΙΘΟ...

ΕΝΑΣ ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ του 21ου Αιώνα ΨΑΧΝΕΙ για Καθαρές ΙΔΕΕΣ...

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ...!!!