Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ 1922-1945

..Ενας νέος άνδρας, με μάτια κατακόκκινα από το κλάμα, παραπατώντας σκόνταψε απάνω στο Γιάννη. Στην προσπάθεια του να κρατηθεί, γαντζώθηκε στον ώμο του και κλαίγοντας με λυγμούς, ψιθύριζε:
-Το βράδυ κοιμηθήκαμε νοικοκυραίοι και το πρωί ξυπνήσαμε πρόσφυγες, ξεσπιτωμένοι, άστεγοι, πεινασμένοι και κατεστραμμένοι. Γίναμε ζητιάνοι, ζήτουλες για ένα κομμάτι ψωμί, για ένα κύπελλο νερό. Πιο πολύ με πονάει η περιφρόνηση των ντόπιων. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. αλλά μόνο που είναι λίγες και η δυστυχία μας μεγάλη, αμέτρητη.
Τι να σου κάνουν μερικοί πονετικοί και καλόκαρδοι άνθρωποι; Φτωχοί κ' αυτοί. Όμως κάποιοι απ' αυτούς, μοιράζουνε τη λιγοστή μπουκιά τους, μαζί μας Η αλήθεια να λέγε
ται. Σε τέτοιες καταστροφές αναζητάς τον άνθρωπο και δύσκολα τον βρίσκεις.
Οι περισσότεροι πρόσφυγες παρέμεναν βουβοί, χαμένοι, με τα μάτια βουρκωμένα.
Πανιασμένα πρόσωπα καισώματα που με τη στάση τους έμοιαζαν να έχουν χάσει τη δυνατότη
τα για κάθε ενέργεια. Σαν ανθρώπινες μαριονέτες που τους είχε κοπεί ο σπάγκος που τους έδινε κίνηση. Κάποιες στιγμές μόνο, κάποια χέρια υψώνονταν σε στάση ικεσίας και προσμονής.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το ιστορικό μυθιστόρημα του Γιώργου Καπράνου :"Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ 1922-1945 Από το Διωγμό στην Κατοχή"