"Ο ΤΣΙΡΛΙΛΗΣ"

Τις κρύες νύχτες του χειμώνα, κάποιες ιστορίες ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή, μπερδεύονται με τα παραμύθια και γίνονται ένα μ' αυτά.

Πριν από την εισβολή των σύγχρονων μέσων πληροφόρησης και ψυχαγωγίας και ιδιαίτερα στην προ της τηλεόρασης εποχή, που μάλλον σε δαίμονα παραπληροφόρησης και χαμηλού γούστου αισθητικής εξελίχθηκε, τον ρόλο του παραμυθά στα σπίτια των απλών ανθρώπων τον έπαιζε το παραμύθι, η ιστορία, ο θρύλος. Πολύ αργότερα ο κινηματογράφος και η μαγεία του ραδιοφώνου.

Τώρα, παγκοσμιοποίηση, η δημιουργία ενός και μόνο "πολιτισμού" για όλους τους λαούς. Αν είναι δυνατόν; Και όμως, οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες της σύγχρονης πραγματικότητας, το επιδιώκουν και σε μεγάλο βαθμό το πετυχαίνουν.

Ιστορίες για πρόσωπα που έζησαν κάποτε και άφησαν τα χνάρια τους, θετικά, ή αρνητικά στο διάβα τους, θρύλοι και ιστορίες τρόμου με φαντάσματα, νεράιδες και άλλα εξωπραγματικά πλάσματα του κάτω κόσμου, υπάρχουν πολλές, σαν την άμμο της θάλασσας. Στην Κέρκυρα με την πλούσια ιστορία, με τις εναλλαγές πολιτισμών και κυριαρχίας, ο πλούτος των θρύλων, μπερδεύει το αληθινό με το φανταστικό και το υπαρκτό με το ανύπαρκτο. Οι δημοφιλέστερες

ιστορίες σε παλιότερες εποχές, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και πριν απ' αυτόν, ήτανε αυτές των χαμένων θησαυρών. Η φτώχεια βλέπετε, ονειρευόταν και συνεχίζει πάντα να ονειρεύεται πλούτη που έρχονται ουρανοκατέβατα.

Πάντα κάποιος που έπαιρνε το ρόλο του αφηγητή, του παραμυθά, στις οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, με πάθος διαβεβαίωνε τους ακροατές του, πως η ιστορία του ήτανε αληθινή πέρα για πέρα και ότι όλα, όσα αφηγείται, είχανε συμβεί. Η αλήθεια, η επιθυμία, το ψέμα, ο φόβος του αγνώστου, η ελπίδα και η αναζήτηση της ευτυχίας, γινότανε ένα σφιχταγκαλιασμένο κουβάρι, όπως συμβαίνει άλλωστε στην ίδια τη ζωή......

[Απόσπασμα από τη Νουβέλα του Γιώργου Καπράνου: "Ο ΤΣΙΡΛΙΛΗΣ"]