Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ 1945-1974 [Απόσπασμα 2ο]

..Λίγο πριν φθάσει στην πλατεία Ομονοίας, πρόσεξε την έντονη κίνηση που είχαν οι πάγκοι των αργυραμοιβών, των σαράφηδων, όπως τους αποκαλούσε ο κόσμος. Όποιος είχε μεγάλη οικονομική ανάγκη και είχε στην κατοχή του κάποιο κόσμημα, ρολόι, χρυσό ή ασημένιο αντικείμενο, ακόμη και τα χρυσά του δόντια,τα εξαργύρωνε εκεί, στο δέκατο της αξίας τους. "Οι βέρες, οι σταυροί, τα δακτυλίδια και όσα έχουνε απομείνει από το ξεπούλημα της Κατοχής, αποτελούν και στην απελευθέρωση τη μόνη πηγή για την κάλυψη των οικογενειακών αναγκών για διατροφή. Έρμε κόσμε τι τραβάς. Πόσο λεύτερος είναι ο άνθρωπος όταν πεινάει;"
Τις σκέψεις του τις διέκοψαν αλλεπάλληλοι πυροβολισμοί. Κάποιες σφαίρες σφύριξαν στ' αυτιά του. Σκύβοντας αλλαφιασμένος, έτρεξε και χώθηκε σε ένα καφενείο. Στριμώχτηκε ανάμεσα σε πολλούς τρομαγμένους διαβάτες, που βρήκαν κ' αυτοί άσυλο στην προσπάθεια τους να αποφύγουν τις αδέσποτες σφαίρες που έπεφταν σαν χαλάζι. Το σκηνικό αυτό ήτανε συνηθισμένο, σχεδόν καθημερινό στη μετακατοχική Αθήνα. Εκατοντάδες άνθρωποι είχανε σκοτωθεί από αδέσποτες σφαίρες, που αντί του στόχου τους έβρισκαν αμέριμνους πολίτες.
Οι διωκόμενοι διέφυγαν προς την οδό Πειραιώς και την Αγίου Κωνσταντίνου, αφήνοντας πίσω τους ένα νεκρό και ένα τραυματία. που σφάδαζε πεσμένος στο πεζοδρόμιο. Ο νεκρός, ένα αμούστακο παιδί, είχε αποτυπωμένο στα παγωμένα μάτια του τον τρόμο του θανάτου. Κάποιος μικροπωλητής τον σκέπασε πρόχειρα με μια λινάτσα. Οι ασφαλίτες έπεσαν επάνω στον τραυματία κτυπώντας τον βάναυσα με κλωτσιές, γροθιές και χαστούκια. Τραβώντας τον έσυραν μέχρι την κλούβα της αστυνομίας που βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, μπροστά στο ξενοδοχείο "Μέγας Αλέξανδρος".
-Καλύτερα να είχε σκοτωθεί επί τόπου, είναι άτυχος. Τώρα θα πεθάνει στα χέρια τους. Θα νιώσει την ανάσα του θανάτου εκατό φορές πριν ξεψυχίσει", ψιθύρισε μια μαυροφορεμένη γριά που στεκόταν δίπλα στο Στέλιο.....

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από το ιστορικό μυθιστόρημα" ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ 1945-1974 Του Γιώργου Καπράνου

3 σχόλια:

Giannis Pit. είπε...

Αγαπητέ μου Γιώργο....! τι σκηνές και τι περίοδες μας περιγράφεις τόσο παραστατικά...! και πόσο τόλμη έχει η πένα σου....! και πόσο έχει τη δύναμη ανάγλυφα να δίνει στον αναγνώστη σου την ατμόσφαιρα που ζει και ο ίδιος με τρόπο απόλυτο. Πράγματι μεγάλες στιγμές της ιστορίας μας περασμένες σαν μυθιστόρημα με μεγάλη αξία. Καλό βράδυ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ είπε...

Γιάννη μου, σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Το "μαγικό" που μου συμβαίνει είναι πως, γράφοντας έχω την αίσθηση πως γράφω μαζί με τους μελλοντικούς αναγνώστες μου. Γιατί και ο αναγνώστης γράφει το δικό του βιβλίο διαβάζοντας...το δικό σου. Πολλές μάλιστα φορές το βιβλίο του αναγνώστη είναι συγκλονιστικό.

Giannis Pit. είπε...

Μα αυτή η αμφίδρομη σχέση συγγραφέα-αναγνώστη είναι που δίνει ζωντάνια και καθιστά το συγγραφικό έργο νομίζω να προσφέρει τα όσα θέλει και μπορεί. Αυτή τη ζωντάνια και την επαφή τη ζούμε Γιώργο στο έργο σου σε σημείο να γίνεται κτήμα και ερώτημά μας η τύχη και η καθημερινότητα των ηρώων σου.