Καθορισστική σημασία για την πορεία και την εξέλιξη του Μαβίλη στο χώρο του πνεύματος, είχε η γνωριμία του με τον Ιάκωβο Πολυλά. Το ιστορικό μέλος της Επτανησιακής σχολής. Ποιητή φίλο και εκδότη των έργων του Σολωμού. Την εποχή αυτή, ο Μαβίλης έμαθε Ιταλικά, Γερμανικά, Αγγλικά και Ισπανικά, που ήταν και η γλώσσα της οικογενειακής του καταγωγής.
Το 1878 ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου.
Μετά από ένα χρόνο αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία. Έκεί σπούδασε φιλοσοφία, φιλολογία και γλωσσολογία. Το καλοκαίρι του 1890 αναγορεύτηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Έρλαγκεν της Βουαρίας. Πριν τελειώσει εκείνο το καλοκαίρι επέστρεψε στην Κέρκυρα. Ένιωσε μεγάλη χαρά οταν βρέθηκε μετά από δέκα τέσσερα χρόνια, πάλι στον τόπο του.
Ανανέωσε τις φιλίες του και αναμίχθηκε και πάλι στην πλούσια πνευματική κίνηση του νησιού. Είχε πλούτο μεγάλο στις πνευματικές αποσκευές του με ένα πλήθος γνώσεων. Είχε επηρεασθεί από τις θεωρίες του Νίτσε και έγραψε το σπουδαίο σονέτο "Ο υπεράνθρωπος". Ταυτίστηκε με την "Κριτική του καθαρού λόγου", του ορθολογιστή Καντ και της "Βουλησιαρχίας" του Σοπενάουερ. Είχε μελετήσει σανσκριτικά φιλοσοφικά κείμενα και και είχε μεταφράσει αρκετά αποσπάσματα από το Ινδικό έπος, "Μαχαμπαράτα".
Η έντονη προσωπικότητα του και ο πλούτος των γνώσεων του, του άνοιγαν δρόμους για μια σπουδαία καριέρα. Του προτάθηκαν σημαντικές θέσεις. Δεν δέχτηκε καμία. "Ότι κατορθώσω στη ζωή μου, θα το κατορθώσω μένοντας συνεπής, χωρίς να απαρνηθώ ούτε μια πράξη, ούτε μια μόνο στιγμή της προηγούμενης ζωής μου, ή αλλιώς δεν θα κατορθώσω τίποτα", έγραφε στο φίλο του Κεφαλληνό.
Απόσπασμα για τον Μαβίλη. Του Γιώργου Καπράνου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Γιώργο μου.....να....! πόσο ενδιαφέροντα και πόσο εξαιρετικά πράγματα μαθαίνουμε για τον ΛΟΡΕΝΤΖΟ ΜΑΒΙΛΗ...! Πράγματα που μας είναι παντελώς άγνωστα δυστυχώς. ΣΕ ε ευχαριστούμε πολύ για την παρουσίαση.
Γιάννη μου. Είναι γεγονός πως ο Μαβίλης υπήρξε μια ιδιαίτερη μορφή των γραμμάτων αλλά και μεγάλος μαχητής της ζωής. Ως βουλευτής- εξελέγει μόνο μία φορά- το 1911, έδωσε μάχες στη βουλή για την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας.
Όταν κάποιος βουλευτής της αντιπολί
τευσης χαρακτήρισε τη δημοτική, ως χυδαία γλώσσα, ο Μαβίλης απάντησε με το ιστορικό. "Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο χυδαίοι άνθρωποι".
Η Απάντηση ήταν εκπληκτική και μάλιστα σηματοδοτεί έναν τρόπο σκέψης που μπορεί να ειπωθεί παντού. Γιώργο μου βήμα-Βήμα θα πορευτούμε μαζί σου στην ψηλάφιση του Μαβίλη μέσα από τη δουλειά σου.
Δημοσίευση σχολίου