[...] Πολλές φορές το προσωπείο του δειλού, είναι η λογική. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης κρατάει τον άνθρωπο. Τον συγκρατεί από στάσεις, θέσεις και πράξεις που θα τον κάνανε περήφανο, με τίμημα έστω, τα πολλά προβλήματα και τις ανασφάλειες.
"Εγωισμός, τάση για διάκριση; Επιλογή του ακάνθινου στεφανιού; Το φωτοστέφανο του ήρωα ή, ο άκρατος αυτοερωτισμός και αυτοθαυμασμός; Από ποια στόφα είναι φτιαγμένοι οι ήρωες; Πώς καταλήξανε όλες οι πράξεις ηρωισμού; Πώς βλέπουν οι πολλοί, αυτούς που ξεπετάχτηκαν μπροστά και θυσιάστηκαν;"
Βούλιαζε σιγά, σιγά σε περισσότερες σκέψεις και μια στυφή γεύση του πλημμύρισε το στόμα. Έμεινε έτσι για ώρες, ακίνητος, εξουθενωμένος, κατάκοπος κ' απογοητευμένος.
"Τι να πω σ' αυτή τη διάλεξη; Γιατί δέχτηκα να λάβω μέρος; Χρόνια τώρα, ενώ οι άλλοι λουφάζαν, εγώ έβγαινα μπροστά, σε οποιοδήποτε θέμα. Λες και το ρίσκο πιθανών συνεπειών να αποτελεί αφροδισιακό για μένα. Αυτή η ψαλίδα των αντιθέσεων που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο, σε μένα είναι ορθάνοικτη. Ο μισός δειλός, που επιμελώς το κρύβει και ο άλλος μισός, γενναίος και τολμηρός. Ο ιδανικός συνδυασμός για να γίνει κανείς δυστυχισμένος. Η αδρεναλίνη, μόνιμη σύντροφός μου. Δον Κιχώτης, όχι ιππότης της ελεεινής μορφής, αλλά της δειλίας και της τελικής φυγής".....
[ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ του Γιώργου Καπράνου¨: "ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΨΗΛΑ].
3 σχόλια:
Αλήθεια, κι έτσι όποιος πρωτοπορεί, όποιος ξεχωρίζει, το πετυχαίνει γιατί το θέλει, δεν επιλέγει να σκοτώσει το ταλέντο του με γνώμονα τη μετριοφροσύνη. Εξάλλου δεν είναι σε αυτό (το σκοτωμα του πρωτοπόρου βλλ Γαλιλαίος, Νεύτωνας κλπ)που στοχεύει πρώτιστα η εκκλησία, ο κομμουνισμός του Στάλιν (όχι του Μαρξ και του Άνταμ Σμιθ), ο απολυταρχισμός, αλλά και ο πατέρας που σπάζει στο γόνατο του το πινέλο του νεαρού Νταλί? (ψευδής μεταφορά)
Σε παρακαλούμε συνέχισε το θέμα του εγωισμού στη δημιουργία, συμφωνώ απόλυτα.
Καλέ μου φίλε. Η δύναμη της δημιου
ργίας, είναι, έρωτας. Ο εγωισμός του δημιουργού είναι αυτός που τον εκτοξεύει. Εσύ, ως εκλεκτός ποιητής το νιώθεις οσάκις προσεγγί
ζεις την έμπνευση. Συμφωνείς;
ο εγωισμός του καλλιτέχνη πηγάζει από την αέναη πάλη με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Όση υπεροψία βγάζει ο καλλιτέχνης δεν είναι άλλο από αυτοαναγνώριση πάνω στην έλλειψη της αναγνώρισης των άλλων. Γιατί άμα έρθει η τελευταία, σφοδρή κι όχι πια να ψαρεύεται από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, επουλώνεται το κενό της ψυχής και το έργο ωριμάζει. Έτσι πιστεύω, έτσι αισθάνομαι. Δεν υπεργενικεύω, δεν ξέρω πώς αισθάνονται οι άλλοι καλλιτέχνες.
Δημοσίευση σχολίου