"Θα με βρεις στον αστερισμό του Ώρίωνα"

[....] Η μαγεία της νύχτας την οδήγησε σε πιο καθαρές και ρομαντικές σκέψεις. Το έκανε τακτικά, όταν φορτιζότανε η ψυχή της. Της ήρθανε αυθόρμητα στο στόμα κάποιοι στίχοι του Πούσκιν, ξεχασμένοι απο καιρό:

" Ήτανε στον κόσμο ένας φτωχός ιππότης

απλός και σιωπηλός, μ' όψη χλομή.

Συννεφιασμένο τ' όνειρο της νιότης

κι αλύγιστη η γενναία του ψυχή".

Τους ψιθύρισε και ψάχνοντας με τη σκέψη της να δει το φτωχό της ιππότη, αποκοιμήθηκε στο κάθισμά της, μέχρι που η ψύχρα της αυγής της άνοιξε τα μάτια.

Η ζωή στη λίμνη διαλαλούσε τα δικαιώματά της. Οι κύκνοι και οι πελεκάνοι πηγαίνανε στα τακτικά τους δρομολόγια και τα μικρά τους τους ακολουθούσανε πειθαρχικά. Μυριάδες φωνές πουλιών την καλούσαν να ξυπνήσει και η Μαρία για πρώτη φορά τον τελευταίο καιρό ένιωσε τον εαυτό της γεμάτο και αισιόδοξο.....