"ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ" [Απόσπασμα 1ο]

Από τη γέφυρα του "Αβέρωφ" αγνάντευε τη Σμύρνη. Μετά απο λίγο θα ζύγωναν για να ρίξουνε άγκυρα, έξω στα ανοιχτά του του λιμανιού. Ο Γιάννης είχε την αίσθηση πως το πόντισμα της άγκυρας στο βυθό της θάλασσας της Ιωνίας, θα είχε ένα συμβολικό χαρακτήρα:"Σαν να ριζώνουμε στο βυθό του λιμανιού. Μοιάζει σαν συμβολισμός μόνιμης ελληνικής εγκατάστασης", σκέφτηκε παρακολουθώντας τον ύπαρχο να δίνει εντολές στο πλήρωμα. Παράλληλα, κοιτούσε με ενδιαφέρον το σηματωρό που έφερνε τα σήματα. Αυτά που κάθε λίγο ερχόντουσαν από τον Άγγλο ναύαρχο Καλθορπ, τον αρχηγό της συμμαχικής νηοπομπής. Του φάνηκε σαν μαγική παράσταση όλη αυτή η διαδικασία λειτουργίας του πληρώματος μέσα στο πλοίο. Όλα συγχρονισμένα και πειθαρχημένα. Ο καθένας ήξερε το ρόλο του. Ήτανε η πρώτη φορά που βρέθηκε στη γέφυρα ενός μεγάλου πολεμικού. Η οργάνωση και η σιγουριά που επικρατούσαν γύρω του, ενίσχυσαν την αυτοπεποίθηση του. Το είδε σαν καλό οιωνό και σαν σημάδι, πως όλα θα πάνε καλά σ' αυτή τη μεγάλη περιπέτεια...

[...]"Πατάω το χώμα της Σμύρνης. Μια πόλη, που μου μεταδίδει τους παλμούς ενός ηφαιστείου που ξυπνάει. Συσσωρευμένες ελπίδες, πόνοι, πάθη αιώνων, διεκδικούν, απαιτούν μέσα από τα εσώψυχα των Ελλήνων, να βγούνε στην επιφάνεια. Μια μεταβατική κατάσταση, που μοιάζει με γέννημα μιας τολμηρής φαντασίας.

Απο την άλλη, ο πληγωμένος εγωισμός του τούρκικου πληθυσμού, θεριεύει και ενισχύεται απο το πάθος κάποιων ομάδων φανατικών....