...Τα χέρια του Γιώργου, μιλούσανε κ' αυτά, παρασυρμένα από την ένταση που τον είχε συνεπάρει. Τα πλούσια και άτακτα μαλλιά, του είχανε σκεπάσει το μέτωπο και η φωνή του έδειχνε μια έντονη εσωτερική συγκίνηση.
-Γιώργο, απόψε είσαι μια αποκάλυψη, του είπε ο Απόστολος. Εσύ ο ποιητής της συντροφιάς μας, που κρατάς πάντα αποστάσεις απο τα καθημερινά, τα πρακτικά και τα μικροανθρώπινα, έγινες ξαφνικά καταπέλτης ιδεών και φλογισμένος αγωνιστής.
-Καλά λες, είπε ο Σπύρος. Από σένα περιμένουμε πάντα και ιδιαίτερα στις περιπτώσεις που γίνεται μια δυσάρεστη συζήτηση, να παρέμβεις ευεργετικά για ν' αλλάξεις το βαρύ κλίμα. Να, θυμάμαι τις προάλλες που συζητούσαμε για τα σύγχρονα προβλήματα επικοινωνίας, εσύ μας μίλησες για τον έρωτα που υπάρχει παντού στο σύμπαν και μας κάλεσες να κοιτάξουμε τ' αστέρια που έλαμπαν έντονα εκείνη τη βραδιά. Είναι σπουδαίο για μια ομάδα ανθρώπων, να υπάρχει έστω και ένας, που να καλεί τους άλλους να ψάχνουνε μέσα τους και να κοιτάζουν τ' αστέρια. Τώρα μας έδειξες μια άλλη πλευρά σου.
-Μα φίλοι μου, πάντα με καλύπτουν οι δικές σας τοποθετήσεις. Έτσι έχω τάξει στον εαυτό μου, το ρόλο αυτού που βάζει κάποιες πινελιές υπέρβασης απο τη σκληρή πραγματικότητα. Φέρνω την ποίηση και το ρομαντισμό να σταθούν απέναντι στις σκοτεινές εικόνες και προοπτικές της ζωής. Αν τα καταφέρνω, ή όχι είναι μια άλλη ιστορία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου