"Το Πάσχα που άργησε να' ρθει"

Αγκομαχώντας, βήχοντας και παραπατώντας, προσπαθούσε να ισορροπήσει το βαρύ σακί απάνω στην πλάτη του. Η μέση του πονούσε και η υγρασία της θάλασσας του έκοβε την ανάσα. Ανάμεσα απ' τα δόντια του, του έφυγε μια βλαστήμια. Όταν βλαστημούσε η γυναίκα του σταυροκοπιότανε και έβγαζε κάθε φορά το συμπέρασμα, κάθε φορά, το ίδιο συμπέρασμα.

-Γι' αυτό ορέ, δεν βλέπουμε Θεού πρόσωπο. Είσαι αφορεσμένος και με τσι βλαστήμιες στο στόμα σου, σαν τσι καραμέλες. Άλλοι λένε "Καλημέρα" κ' εσύ βλαστημάς Παναγίες και Αγίους. Εδώ πιο πάνω είναι η Παναγία η Πλατυτέρα και σ' ακούει, μωρέ βουδούλιακα [ξεφτιλισμένε] και δεν θα πει καλή κουβέντα για μας. Θα ρίξει ο Θεός φωτιά, να μας κάψει. Και εσένα, να σε κάψει τέτοιος που είσαι και πιάνεις συνέχεια στο βρωμόστομά σου τσου Αγίους. Εγώ και τα παιδιά μας, ορέ, τί φταίμε;

-Μωρή βουρλισμένη και χασολοισμένη [σαλεμένη], εσύ και ο παπάς δε λέτε πως ο Θεός είναι δίκαιος; Αν είναι έτσι, θα κάψει μόνο εμένανε, εσείς θα γλιτώσετε.

-Με τσι βλαστήμιες ορέ θα γεμίσει το τσουκάλι μας; Έτσι θα μας σπλαχνιστεί η Παρθένος Μαρία κ' ο Άγιος Σπυρίδωνας; Εσύ και τα άλλα ρεντίκολα [ρεζίλιδες], που μαζευόσαστε στην ταβέρνα, πίνεται και βλαστημάτε, έτσι για γούστο. Θα έχετε την κατάρα του Θεού πάνω στα κεφάλια σας.

Συνήθως στο σημείο αυτό τερματιζότανε απότομα το λογύδριο, που εκφωνούσε η Λόπη, γιατί ένα σύννεφο από ξυλιές, αμπωσιές [σπρωξιές] και βλαστήμιες της κόβανε τη διάθεση για τη συνέχεια του σωφρονισμού του Αντώνη, του άντρα της, που κακό χρόνο να' χει, της είχε κάνει τη ζωή της αβάσταχτη.....

[Από τη νουβέλα του Γιώργου Καπράνου, "ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ' ΡΘΕΙ".