Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

"Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΥ"

.....Εγώ ο μικρός, απλός και ασήμαντος ανθρωπάκος, επιβάτης του πλανήτη όπως θα έλεγε ένας ρομαντικός, θέλω να μιλήσω, να πω δυο λόγια από καρδιάς. Δεν θέλω να αποδείξω τίποτα, ούτε να πω κάτι σπουδαιότερο, ή περισσότερο από σας. Αναγνωρίζω, το έχω κάνει πολλές φορές αυτό, την ικανότητα σας να αναλύεται και να προτείνεται λύσεις για πολλά προβλήματα της ζωής, της κοινωνίας, της πολιτικής, του πολιτισμού, ακόμα και της φιλοσοφίας. Σας παραδέχομαι, σας θαυμάζω. Συνήθως μιλάω ελάχιστα, νιώθω λίγος μπροστά σας. Το έχω πει και άλλοτε. Απο μικρός στο κυνήγι της ζωής, αγωνίστηκα, μάτωσα. Σχημάτισα μέσα από τους αγώνες μου για επικράτηση, τη δική μου εικόνα για τη ζωή και τα προβλήματα της. Δεν είχα χρόνο για πολύ διάβασμα και προβληματισμούς στα χρόνια που προσπαθούσα να πραγματοποιήσω τα απλά ανθρώπινα όνειρα μου. Είχα πάντα σαν οδηγό μου το αξίωμα: Αν θέλεις να πετύχεις, βάλε στόχους ανάλογα με τα μέτρα σου. Άπλώσου μέχρις εκεί που φτάνει η παλάμη σου. Έτσι μου έλεγαν οι συντηρητικοί, χωριάτες γονείς μου. "Μην αφήνεις τη σκέψη σου να ξεστρατίζει σε άλλα υψηλά και σπουδαία, που δεν θα σε οδηγήσουνε πουθενά. Περπάτα ρίχνοντας δυο ματιές κάτω και μια στην ευθεία. Ποτέ ψηλά, θα σκοντάψεις". Απόφευγα να κοιτάω τ' αστέρια. Αυτές οι ονειροπολήσεις είναι για τους ερωτευμένους, τους ρομαντικούς και τους αργόσχολους.
...Θαυμάσιοι οι αγώνες για τη σωτηρία του κόσμου και την κοινωνική δικαιοσύνη, φίλοι μου. Δεν το αρνούμαι. Αν όμως είσαι φτωχός και ασήμαντος, αν θέλεις να αποκτήσεις μια μικρή θεσούλα, κάτω απο ένα κεραμίδι και μια σιγουριά για το αύριο, τότε πρέπει να πάρεις δυσάρεστες , αλλά αναγκαίες αποφάσεις. Πρέπει να περιορίσεις τον οπτικό σου ορίζοντα, πρέπει να βλέπεις κοντά, χωρίς όνειρα και οράματα. Φράγματα πρέπει να βάλεις στην ψυχή και στην ευαισθησία σου.
Το έκανα λοιπόν φίλοι μου, σκλήρυνα. Έκλεισα τα μάτια μου, βούλωσα τ' αυτιά μου. Απόψε όμως ακούγοντας σας, ένιωσα πολύ μόνος και με πνίγει η ανάγκη να σας εξομολογηθώ, κάτι πολύ προσωπικό. Πιστέψτε με. Αυτή η στάση ζωής δεν μου έφερε την ανοσία. Κρυφά, ακόμα κ' απ' τον εαυτό μου, πολλές φορές κυλάει ένα δάκρυ απ' τα μάτια μου. Μια ζωή χαμένη,.. ναι χαμένη..
[Απόσπασμα απο τη Νουβέλα του Γιώργου Καπράνου: "ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ".

Δεν υπάρχουν σχόλια: