.... Άπλωσε το χέρι της και έπιασε τρυφερά το δικό του. Έκλεισε τα μάτια και ένιωσε πως εκείνη τη στιγμή, στον κόσμο ολάκερο, υπήρχε μόνο αυτή κ' αυτός.
Μετά από λίγο, γύρισε στη μεριά του και τον φίλησε απαλά στα κλειστά του μάτια. Χωρίς λέξη, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκε. Μπήκε στο ασανσέρ και πριν γυρίσει το κλειδί στην πόρτα της, αυθόρμητα πήγε στο μπαλκόνι του διαδρόμου. Κοίταξε κάτω και είδε το αυτοκίνητο του, ήτανε ακόμα εκεί, παρκαρισμένο. "Ζεί ακόμα τις στιγμές της σιωπής μας;" αναρωτήθηκε σχεδόν συγκινημένη. Περίεργη νύχτα, σαν να υπήρχε κάτι μαγικό στην ατμόσφαιρα, έτσι της φάνηκε. "Σαν την Ιουλιέτα, που κοιτούσε απο το μπαλκόνι το Ρωμαίο, μοιάζει αυτή η φάση. Μόνο που εγώ δεν έχω πλεξούδες και πολύ μακριά μαλλιά,για να του τα προσφέρω σαν σκάλα, για ν' ανέβει. Και αυτός σίγουρα δεν έχει προπονηθεί για αναρριχήσεις. Της καρδιάς όμως το σκίρτημα παραμένει ίδιο σε όλους τους αιώνες και σε όλες τις εποχές"...
3 σχόλια:
Εξαιρετική η λυρική ατμόσφαιρα ενός λεπτού και εκφραστικού ρομαντισμού όπως με μαεστρία η πέννα σου αγαπητέ μου Γιώργο πραγαμτεύεται...
Τι όμορφο στα αλήθεια "ταξίδι" το ταξίδι στους δρόμους και τις στράτες των Βιβλίων σου...
Νά σαι καλά να μας χαρίζεις τη δύναμη και το λυρισμό της έκφρασής σου.
Καλέ μου φίλε, Γιάννη. Ευχαριστώ. Κάποιες στιγμές νιώθω πως ρίχνω ένα μήνυμα στη θάλασσα, κλεισμένο σ' ένα μπουλάλι, σαν τον ναυαγό.
Νιώθω μεγάλη χαρά, όταν το μήνυμα πέφτει σε χέρια ευαίσθητα και ευγενικά, σαν τα δικά σου.
Το "μπουκάλι" με τις ευαισθησίες σου, σίγουρα ταξιδεύει και μεταλαμπαδεύει με ευαισθησία και λυρισμό εκείνους του ευπαθείς δέκτες στην κοινωνία μας. Μακάρι να έχουν ανοιχτές ψυχές για να δεχτούν την ομορφιά...
Δημοσίευση σχολίου