Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Σε μια εποχή ρευστή, που η εντύπωση της κινούμενης άμμου κυριαρχεί στην πολιτική και την κοινωνική ζωή, η απόφαση μου να γράψω για τη χαμένη αθωότητα της πολιτικής, νομίζω πως μοιάζει με το εγχείρημα του Σίσυφου. Ύπάρχουν άλλωστε τόσα και τόσα θέματα ελκυστικά και ενδιαφέροντα για να διοχετεύσει κανείς την αγωνία και την ανάγκη του για γραπτή επικοινωνία.
Υπήρχε λοιπόν ποτέ, αθωότητα στην πολιτική;
Ίσως ποτέ.
Αυτή η πανάρχαια υπόθεση στην ιστορία της ανθρωπότητας, η πολιτική, η τέχνη του εφικτού  όπως συνηθίζουμε να λεμε, ποτέ δεν χαρακτηριζόταν από ρομαντισμό και αθωότητα.
Όταν κάποιοι κατέχουν την εξουσία και την ευθύνη των αποφάσεων, δεν είναι δυνατόν εκ των πραγμάτων να καταλαμβάνονται απο ρομαντικές ευαισθησίες και αθωότητα στις σκέψεις τους.
Με τη βοήθεια των συγκριτικών στοιχείων και διεισδύοντας κάτω απο την επιφάνεια των πραγμάτων, διαπιστώνουμε πως συγκριτικά με τον σημερινό εκφυλισμό της πολιτικής ως ιδέας και δράσης, υπήρξανε και εποχές που η πολιτική είχε στοιχεία αθωότητας και φλόγα προσφοράς.
Λενε πολλοί και δεν έχουνε άδικο, πως ο κάθε λαός, απολαμβάνει τις πολιτικές ηγεσίες που του ταιριάζουν, που του αρμόζουν, που είναι ανάλογες με τη αξία του.
Αυτό είναι σωστό, αλλά μόνο θεωρητικά.
Σήμερα, που η πολιτική απουσιάζει δραματικά και που έχει αντικατασταθεί απο τις ισχυρές εντυπώσεις, που προκαλεί η νέα "θεότητα", η εικόνα και η συνεχής προβολή θέσεων και απόψεων που ιεραρχούνται επιλεκτικά, ο πολίτης έχει δυνατότητες ορθής επιλογής πολιτικής ηγεσίας;