Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Σε μια εποχή ρευστή, που η εντύπωση της κινούμενης άμμου κυριαρχεί στην πολιτική και κοινωνική ζωή, η απόφαση μου να γράψω για τη "χαμένη αθωώτητα της πολιτικής", νομίζω πως μοιάζει με το εγχείρημα του Σίσυφου.Υπάρχουν τόσα και τόσα θέματα, ελκυστικά και ενδιαφέροντα για να διοχετεύσει κάποιος την αγωνία και την ανάγκη του για γραπτή επικοινωνία. Είναι άραγε ελκυστικό θέμα η συγγραφή ενός βιβλίου για την πολιτική και τη χαμένη της αθωώτητα; Το εγχείρημα μπορεί να είναι χαμένο απο χέρι, αν κάποιος σκεφτεί, πως όλη αυτή η ιστορία δεν έχει καλό σημείο στήριξης.

Αυτό το πιο παλιό παραμύθι στην ιστορία της ανθρωπότητας, η πολιτική, η τέχνη του εφικτού, όπως συνηθίζουμε να λεμε, ποτέ δεν χαρακτηριζότανε απο ρομαντισμό και αθωώτητα. Όταν κάποιοι έχουνε την εξουσία και την ευθύνη των αποφάσεων, δεν είναι δυνατόν να καταλαμβάνονται απο ρομαντικές ευαισθησίες και αθωώτητα στις σκέψεις και στις αποφάσεις τους.

Με τη βοήθεια των συγκριτικών στοιχείων και διεισδύοντας κάτω απο τη επιφάνεια των πραγμάτων, διαπιστώνουμε πως: συγκριτικά με τον σημερινό εκφυλισμό της πολιτικής, ως ιδέας και δράσης, υπήρξανε και εποχές που η πολιτική είχε στοιχεία αθωώτητας και φλόγα για προσφορά.
Λενε και δεν έχουνε άδικο, πως ο κάθε λαός απολαμβάνει τις πολιτικές ηγεσίες που του ταιριάζουν, που του αρμόζουν, που είναι ανάλογες με την αξία του.
Αυτό το επιχείρημα είναι σωστό, αλλά μόνο θεωρητικά.

Όταν μιλάμε για αντιπροσωπευτικές Δημοκρατίες, με ιδανική λειτουργία των θεσμών και του Κοινοβουλίου, εύκολα θα σκεφτεί κανείς, πως ο λαός επιλέγει και εκλέγει την ηγεσία του αβίαστα και ανεπηρέαστα, σύμφωνα με την κρίση του. Σε παλαιότερες εποχές, αυτό σε κάποιο βαθμό, μπορεί να συνέβαινε.

Σήμερα τι ισχύει;

[Αυτό είναι ένα ερώτημα που χρειάζεται συζήτηση και ανάλυση]

Σημείωση: Το πιο πάνω απόσπασμα αποτελεί ένα μέρος του προλόγου του υπό έκδοση βιβλίου μου, με τίτλο: "Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ".

Δεν υπάρχουν σχόλια: