"Η ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ"

Άντε τώρα να ετοιμάζεις μετακόμιση. Αυτή η μεταφορά με απασχολούσε περισσότερο απο όσο λογικά έπρεπε. Τη θυμάμαι σαν να έγινε σήμερα.

Να κουβαλάς τα έπιπλα, τα βιβλία, τα χαρτιά σου, τα ρούχα. Ότι έχει ένα σπιτικό, που πάντα είναι πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις. Αυτή η διαδικασία μοιάζει με ζερίζωμα, με κλείσιμο μιας περιόδου της ζωής μας, με ένα μικρό θάνατο που θα πάρει μαζί του το κέλυφος των αναμνήσεων μας.

Κέλυφος είναι το σπίτι. Αφήνουμε το ένα κέλυφος για να πάμε να κρύψουμε τις ελπίδες, τους φόβους μας και να νιώσουμε ασφάλεια και σιγουριά, σε ένα άλλο, καινούργιο.

Ένα νεόκτιστο σπίτι, παρθένο απο αναμνήσεις και ίσκιους απο προηγούμενους ενοίκους, είναι ελκυστικό, όπως ένα μικρό παιδί. Άόρατες, άγραφες και καθαρές σελίδες περιμένουν, να τις γεμίσει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που θα το κατοικήσουν.

Χαρούμενες στιγμές, ήρεμες μέρες, αλλά και καταιγίδες δυστυχίας, πόνου και απόγνωσης, ποτίζουν με το διάβα του χρόνου όλα τα σημεία μιας κατοικίας.

Αν περάσει κάποιος το κατώφλι ενός σπιτιού, που το κατοικούν, ή το κατοίκησαν άγνωστοι άνθρωποι, τότε με μια αίσθηση που δεν μπορεί εύκολα να προσδιορισθεί, γίνεται κάτι που ίσως πολλοί το έχουμε ζήσει, αλλά το ξεχνάμε γιατί δεν του δίνουμε σημασία, ή γιατί θεωρούμε παράλογη αυτή την αίσθηση, αυτή τη σκέψη.

Μπαίνοντας λοιπόν σε ένα σπίτι, πολλές φορές οι μυρωδιές, οι ίσκοι και ένα αβαρές ρευστό που είναι η "ψυχή" του σπιτιού, φλυαρούν και αποκαλύπτουν.

Νιώθεις αν εκεί στεγάστηκε η ευτυχία, η αγωνία, η αγάπη, ο πόνος το μίσος....

[Απόσπασμα απο τη Νουβέλα: "Ο ΘΕΙΟΣ"]